Wanneer een ander voor je bepaalt

De eerste weken gingen tergend langzaam voorbij. Ik wachtte maar op die magische 12 weken grens. Door het bloeden wat ik had gedaan was ik er zeer van overtuigd dat we verdrietig nieuws zouden krijgen.

Maar dit was alles behalve waar. Een klein boontje met armen en benen zwaaide naar ons bij de echo. Zo magisch, zo bijzonder. Dat gevoel was onbeschrijfelijk.

Toen de 12 weken echo eenmaal was geweest ging de tijd naar de geslachtsbepaling natuurlijk tergend langzaam voorbij. Jeetje, wat kunnen 3 weken voelen als 3 jaar.

Misschien kwam dit ook door de plotselinge omkeer. Ivar wilde plotseling niet meer weten wat het was. Dit terwijl we samen hadden afgesproken het wel te willen weten.

Later kwam ik erachter wat de reden erachter was. Mijn schoonmoeder wilde het niet weten. Dit maakte me verdrietig, Ik was zwanger, het was ons kind. Waarom bepaalt een ander voor ons dat we niet mogen weten of het een jongen of meisje is?  

Mijn zwager en schoonzus hebben het wel gewoon verteld. Ze kregen een tweeling en het was een jongetje en een meisje. Ze wilde graag dit als verrassing . 

Dus mochten wij het ook niet weten. Ik zou mijn mond niet kunnen houden.  Normaal had ik met vrij veel ingestemd, maar het stond vast. Ik wilde graag weten wat het worden zou. Dan ging ik maar met mijn moeder en broetje. Ivar stemde hier mee in, ik zou het voor mezelf houden als het lukte en als ik het perongeluk wel zou vertellen zou hij het niet erg vinden.

EEN MEISJE!

Mijn gevoel klopte, ik wist het. Al was mijn schoonmoeder overtuigd van een jongetje, dat moest het worden. Ze had 5 zoons, met meiden kon ze niet zo goed overweg. Al Die make up en gedoetjes!

Zo werkt het niet. hebben we geen controle over. Dat zou nog eens bijzonder zijn ?

(Moeten er nu ook hard om lachen, want als iemand op mijn schoonmoeder lijkt tot nu toe. Is het onze dochter wel. Daarover later meer.) En we weten dan ook dat ze dol op haar had geweest.

Toen Ivar en ik die week langs kwamen om heet huishouden te doen waar we allemaal ons steentje bijdroegen, omdat ze het zelf niet meer kon, kwam het.

Wat waren wij van plan te gaan doen?  ik had mijn rijbewijs niet, ze vond dat we geen geld hadden gespaard. Dat we al bezig waren met het sparen waren wist ze niet. De woning was uiteraard nog een puntje waar we mee zaten, maar we voelden dat dit goed zou komen. Een baby is duur, maar er zijn mensen die het met veel minder doen.

Ze wilde graag  dat we terug zouden komen naar hun huis. Toen brak ik. we waren al zo veranderd en ons best aan het doen in die eerste 15 weken. Toen werd ze milder. Wij wilden net als zij een goede start voor het kindje.

Het plan was als volgt. De aanbouw aan hun huis die ze nu gebruikten als garage was eigenlijk een studio voor de ouders van de vorige eigenaren van het huis. Hier zouden 2 kamers aan gebouwd worden, zodat we echt onze eigen woning zouden hebben, de eigen ingang zat er al. En we zouden echt een gezin zijn. Dus niet inwonend en zouden een goede start hebben met de kleine. Ze zou ons helpen met de baby en ik zou helpen in huis tot zover dat kon. We hebben toen per 1 september onze huur op gezegd. 

Tegen juli na de operatie werd mijn schoonmoeder schoon verklaard. Er zat op dit moment geen kanker meer in haar lijf, maar de operaties, bestralingen en chemo's hadden veel schade aangericht. Naast het feit dat ze natuurlijk nog maar 1,5 long had. 

Wat een geluk, we waren zo blij. Er was licht aan het einde van de tunnel. 

Het was nu aansterken. Tijdens deze periode zijn wij heel erg naar elkaar toe gegroeid. We hebben veel gesprekken gevoerd en zijn elkaar beter leren begrijpen. Helaas ging het niet veel later mis met haar gezondheid.