"Waarom ik mijn geadopteerde baby's terugbracht toen ik zelf zwanger werd"

Ali Sanders (35) koos voor adoptie toen ze te horen kreeg dat ze onvruchtbaar was. Toen ze een acht maanden oude tweeling toegewezen kreeg, volgde een teleurstelling: Ali voelde geen enkele klik met de jongetjes. De verwarring werd alleen maar groter toen bleek dat Ali - tegen alle verwachtingen in - plots zwanger was. Moest ze de baby's houden of terugsturen naar het kindertehuis? Met een brok in de keel vertelt ze waarom ze voor de laatste optie koos... 

Ali en haar partner Michael hadden lang genoeg geprobeerd om een gezin te stichten, maar Moeder Natuur stak er telkens een stokje voor. Ze kan zich de dag dat ze de tweeling mee naar huis namen daarom nog heel goed herinneren. Ali herinnert zich elk detail van de dag: hoe de babyzitjes de hele achterbank in beslag namen, hoe Michael die kleintjes plat knuffelde, hoe opgelicht haar eigen ouders waren... 

"Die jongetjes leken zelfs op Michael, ze hadden grote, bruine ogen" - Ali. 

Ik speelde moedertje

Zes weken was de tijd dat het koppel kreeg om 'hun' oogappels beter te leren kennen. Ze gingen bij hen op bezoek in het kindertehuis, brachten steeds meer tijd met hen door en namen de tweeling soms mee voor een uitstapje. "Ons leven was perfect. In theorie althans, want ik voelde er helemaal niets bij. Het leek alsof ik moedertje speelde en dat het allemaal niet echt was. Michael had daarentegen niet de minste moeite om die vadergevoelens op te wekken. Hij was altijd diegene die het voortouw nam. Hoe gezwind hij hun luiers ververste en tegen hen kon brabbelen... Dat maakte mij alleen maar gefrustreerder" - Ali

"Maandenlang had ik gezocht naar de perfecte buggy voor hen, het was een obsessie geworden. Maar zodra ze er inlagen, wilde ik niets liever dan stoppen met het hele proces. Nooit eerder heb ik mij zo eenzaam gevoeld." 

Zwanger

Depressie na adoptie is een bekend fenomeen, maar Ali voelde dat er iets anders aan de hand was. “Ik hoopte de hele tijd dat de tweeling zou blijven slapen, dan hoefde ik als ‘mama’ tenminste geen komedie te spelen. Mijn man merkte natuurlijk ook dat er iets goed fout zat. De dag nadat we de jongens in huis gehaald hadden, stuurde hij me al naar de dokter.”

De urinetest die de arts uitvoerde, bracht een schok teweeg: Ali was zwanger. “Maar dat kon niet, we waren toch onvruchtbaar? We dachten dat de dokter het verkeerd gezien had en kochten voor alle zekerheid de duurste zwangerschapstest. En ja, het klopte dus.”

Baby's houden of terugbrengen naar het kindertehuis?

Tijdens de rit naar huis werd het onwezenlijk stil. “Niemand wist  wat te zeggen, maar we beseften allebei dat we voor een onmenselijk dilemma stonden: de baby’s houden of de adoptie afbreken en ons concentreren op ons eigen kindje? Diezelfde dag nog hakte ik de knoop door. Een combinatie zou te veel voor mij worden.”

Enkele uren later brachten we de baby’s terug naar het kindertehuis. “Dat was de laatste keer dat ik hen zag, ik had niet verwacht dat ze zo snel van ons weggenomen zouden worden. Ik kon niet stoppen met huilen. Tot dat moment had ik geen emotie getoond, maar op dat moment brak er iets in mij. Volgens mij zal het schuldgevoel nooit meer weggaan. Die baby’s waren al eens verwaarloosd en nu liet ik hen nog een keer in de steek.”

“Mijn lichaam weigerde vanaf dat moment om een band te creëren met baby’s die genetisch gezien niet van mij waren. ‘Concentreer je op je eigen kind’, die boodschap kreeg ik onbewust door. Nu snap ik ook waarom ik tijdens onze eerste ontmoeting met die kindjes zo apathisch reageerde. Ik moet toen al last gehad hebben van ochtendmisselijkheid.”

Laf en egoïstisch

Het verhaal van Ali  lokt uiteenlopende reacties uit. De ene vindt haar laf en egoïstisch, de andere begrijpt dat een moederband niet zomaar op bestelling komt. “Sommigen vinden dat ik me als een kind gedragen heb. Alsof ik een speeltje beu was en het dan maar teruggegeven heb. Dat soort reacties vind ik vreselijk. Wat we gedaan hebben, vind ik zelf hartverscheurend. Maar het was de beste oplossing voor alle partijen.”

Rollercoaster

In oktober 2015 beviel Ali van een jongen, Jacob. De zwangerschap draaide uit op een heuse rollercoaster, van intense vreugde tot hier en daar een depressieve bui. “Opnieuw was die moederband geen evidentie, ik had er tijd voor nodig. Maar ik zou hem voor geen geld ter wereld willen missen.”

De tweeling werd intussen opgevangen door een ander adoptiegezin. “Mijn grootste wens? Dat die jongens ooit nog eens aan mijn deur komen kloppen. Ik heb een brief voor hen achtergelaten bij het adoptiebureau, die krijgen ze later hopelijk te lezen. Dan zullen ze weten dat ze zelf niets verkeerds gedaan hebben en dat het ons spijt dat we hen zo in de steek gelaten hebben.”

Bron: Het Laatste Nieuws