Snap
  • Baby
  • borstvoeding
  • mamainhetbuitenland
  • mamainfinland

Waarom borstvoeding geven belangrijk is. Voor mij.

Het vertrouwen in mijn lichaam terug

Net zoals de meeste vrouwen (en waarschijnlijk meer mannen dan je zou denken) heb ik een gecompliceerde relatie met mijn lichaam. Als kind was ik klein en mager. Toen ik op m’n dertiende begon met de pil, kwam ik veel aan. Rond m’n zestiende werd ik ziek. Niets levensbedreigends, maar wel beperkend. Ik voelde me verraden door mijn eigen lichaam. Pas toen ik zwanger was van Daan, ging ik opnieuw van mijn lichaam houden. Ik vond mezelf prachtig en was zo trots op mijn lijf, dat zo maar even een perfect klein mensje aan het maken was, en het enige wat ik daarvoor hoefde te doen was wat foliumzuur slikken en de koffie laten staan. Ik kwam tot mijn verrassing maar tien kilo aan.

Na Daans bevalling en kraamtijd veranderde dit compleet. Daans bevalling was, om het met één woord te omschrijven, onnatuurlijk. Het leek wel alsof mijn lichaam geen idee had hoe je een kind moet baren. De bevalling moest ingeleid worden. Mijn vliezen moesten gebroken worden. Ze hebben Daan na twee dagen letterlijk uit mijn lichaam moeten trekken. Daarna volgde al gauw de tweede teleurstelling: borstvoeding geven lukte niet. Pijn, bloed, tepelkloven. Elke keer als Daan huilde om melk, huilde ik omdat ik wist dat het vreselijk veel pijn ging doen. Ik was constant bang en gestresst. Ik kon niet meer eten. Ik viel in anderhalve week tijd veertien kilo af. In de weken daarna viel ik nog tien kilo af. Ik herkende mezelf niet in de spiegel. Na twee weken stopte ik met borstvoeding geven. Kolven lukte niet, want ik kon mezelf niet eens voeden, laat staan mijn kind. Ik was al het vertrouwen in mijn lichaam kwijt. Het kon geen kinderen baren. Het kon geen kinderen voeden.

En toen kwam Laura. Ik vond mezelf ook deze keer prachtig zwanger. Gelukkig verliep deze bevalling totaal anders. De dag voordat ik ingeleid zou worden, begonnen de weeën. We kwamen om middernacht aan in het ziekenhuis en iets na vieren kwam Laura ter wereld. Natuurlijk. Geen infuus met oxytocine, geen verloskundige die mijn vliezen moest breken, geen vacuümpomp. Ik kreeg weer vertrouwen in mijn lichaam. Het kon wél kinderen baren. En hoe! Nu alleen het borstvoeden nog, maar dat moest ook wel lukken, toch?

Toch niet. Laura hapte net zo slecht aan als Daan en na vier dagen gaf ik weer huilend van de pijn borstvoeding. Daan zag mijn tepels toen ik Laura aan het voeden was en rende huilend van de schrik naar zijn vader. ‘Mama au-au, mama verdrietig!’ Ik wilde geen borstvoeding geven, maar wel moedermelk. Ik besloot te kolven. Fulltime. Na ongeveer twee weken was mijn melkproductie op niveau en hoefden we geen kunstvoeding meer te geven. Ik wilde in eerste instantie te kolven tot mijn tepels weer genezen waren, maar bedacht me toen. Ik wilde eerst zeker weten dat Laura kon aanhappen voordat ik het opnieuw zou proberen. We zijn ervoor bij de osteopaat geweest, naar BSM-therapie en drie keer naar een reflexoloog, maar eindelijk waren we zover. Ik was klaar om het opnieuw te proberen. De eerste keer dat ik Laura aanlegde, ging er een wereld voor me open. Zo kon het dus ook. De tweede keer dat ik het probeerde, was het niet mijn lichaam dat dienst weigerde, maar Laura. Ze werd vreselijk boos en probeerde niet eens aan te happen. Met de tips van een lactatiedeskundige bleven we volhouden. Soms hapte ze aan en dronk ze, soms schreeuwde ze moord en brand tot we haar een flesje gaven. We zijn nu ruim een week verder en het lijkt erop dat Laura het doorheeft. Het aanhappen doet soms nog pijn, als Laura te veel haast heeft en begint te zuigen voordat ze goed vast heeft. Maar ze moet nog oefenen. Ik ben trots op Laura, op mij en op mijn lichaam. Mijn lichaam kan kinderen baren en het kan kinderen voeden.

Ik ben optimistisch. Idealiter voed ik Laura uitsluitend mijn melk tot ze zes maanden is en vast voedsel mag eten. Daarna blijf ik borstvoeding geven totdat ze een jaar is en koemelk mag drinken. Ik ben ook realistisch. Als de pijn te erg wordt of als het voeden me tegen gaat staan, dan stop ik. We leven van dag tot dag. We hebben kunstvoeding in de kast staan. De kolf ligt ernaast. Nu geniet ik van het borstvoeding geven. Eindelijk, na ruim twee jaar, weet ik: ik kan dit.

3 jaar geleden

Dankjewel <3

3 jaar geleden

Achhh wat een doorzettingsvermogen heb jij zeg! Je lichaam moest misschien ook even leren wat het moest doen 😘 super dat het nu beter gaat!