Waar zat die roze wolk?! Deel 2

Zoals ik al zei, het werd teveel en alles in mij riep dat er iets mis was.Mn kindje huilde aan 1 stuk en was aan het einde van de middag dood en doodmoe.. net als ik trouwens.

Op een woensdagavond trok ik het niet meer, en zei tegen vriendlief dat ik de huisartsenpost ging bellen. Zoiets doe ik niet zo snel, maar het was 20:00 en mn huisarts was allang weg.

Ik kon pas om 23:10 terecht wegens enorme drukte. Maar dat boeide niet. Ik heb de luiertas ingepakt en mezelf in de kleren gestoken.

Iets voor elven waren we er, en konden gelijk doorlopen. Nadat de dienstdoende huisarts naar mijn verhaal had geluisterd, deed hij een onderzoek. Hij zag idd dat Tyler overstrekte en zeer gespannen was. Op dat moment was Tyler rustig en zag dus niet hoe het thuis ging. Gelukkig was ik zo slim om het te filmpen die avond, en dat liet ik zien aan de arts.

Na het onderzoek ging hij zitten en vertelde zijn conslusie. Ik al in tranen van vermoeidheid, en bang om iets ergs te horen zat op het puntje van mn stoel.

Hij vertelde dat ik waarschijnlijk een huilbaby had, en als IK het niet meer trok, mn kindje eventueel opgenomen zou kunnen worden. Zodat wij even rust hadden. 

Dus alles gaat even niet zoals het moet, en dan nemen ze je kind op omdat ik kapot ben? Serieus dat is je conclusie zei ik nog? 

Ik zei dat ik een kinderarts wilde spreken, en dat ik niet eerder wegging voor dat ik hem of haar in deze kamer had gezien.

Na een lange discussie mocht ik dan eindelijk naar de SEH om daar op een kinderarts te wachten. Ondertussen zei ik nog dat ik zelf dacht aan koemelkallergie, aangezien dit huilen veelvuldig gebeurde na zn voeding. Maar daar ging de huisarts niet in mee.

Iets opgelucht dat we eindelijk iemand konden spreken die alles wist over kinderen, namen we Tyler mee in de wachtkamer.

Al snel werden we opgehaald door een jonge vrouw, wat later een arts assistent bleek te zijn die mijn verhaal aanhoorde. Daarna vertrok ze voor overleg, en ondertussen gaf ik mn kind een flesje.

Op het moment dat de fles op was en hij begon te huilen, kwamen zowel de kinderarts als assistente terug, en gaven eigelijk direct hun mening.

Meer rust en regelmaat, misschien minder drinken en veel laten slapen......Want lichamelijk was er niks mis. Een paar seconden bleef ik hun aangapen en toen stond ik direct op.

Ik stopte mn zoon in de maxicosi en boosheid gierde door mijn lijf. Ik voelde mij niet serieus genomen. Is hier nou niemand die naar ons luisterde? Ook hier gaf ik boos aan dat ik aan koemelkallergie dacht.. Maar dit was zelfs onzin zei de arts. Want hij had geen allergie...pffff..

Ondertussen huilde Tyler, en ik huilde lekker mee. We hebben onze spullen gepakt en zijn gegaan. Het was al 0:30 toen we thuiskwamen en zijn direct alle 3 naar bed gegaan.

De volgende ochtend was ik er spuugzat klaar mee. Ik ging vanaf nu mn eigen gevoel volgen!  Ik belde de apotheek, en bestelde koemelkvrije melk. Dit kon ik dezelfde dag nog ophalen. 

En wat denk je? Na 1 fles al een ander kind. Na 1 dag een totaal andere baby! Ik zag bijna dankbaarheid in zn ogen.

Ik had mooi gelijk, een moederhart spreekt altijd de waarheid... Wat was ik trots..