Waar moeten we nou op hopen?

Tijdens het verschonen zagen we ineen iets bij ons mannetje dat ons nog niet eerder op was gevallen. Er zat een klein bobbeltje boven zijn naveltje. We hebben gevoeld of het hard was. Het was niet zo hard als een klier, maar je zag het wel duidelijk zitten. Na het raadplegen van onze grote vriend en vijand google, kwamen we tot het besluit dat het zeer waarschijnlijk een navelbreukje was. Die nacht hebben we ook niet goed geslapen, omdat we ons best wel zorgen maakten. Dus de volgende dag de huisarts gebeld.

Bij de huisarts waren we vrij snel aan de beurt. Tijdens het korte gesprekje vooraf maakte hij nog de opmerking dat het wel goed ging met ons mannetje, omdat hij hem hier nooit zag. Hij is een keer eerder bij de huisarts geweest, vanwege een bultje in zijn hals. Dit bleek een klier te zijn. Maar goed ons mannetje zou even bekeken worden. Ik leg hem op de onderzoektafel neer en meteen begint hij te huilen. De huisarts heeft even bij zijn buikje gevoeld en zei dat het volgens hem wel om een breukje ging. Ik mocht ons mannetje aankleden en onze arts dook achter de computer. Ik was op zich oplgelucht dat het wel een breukje moest zijn en niet iets heel ernstigs. Toen we nog even plaats namen aan het bureau vertelde de arts dat hij even een verwijzing voor het ziekenhuis zou maken, zodat we even een afspraak konden maken om het te laten opereren... Uhm sorry wat? Opereren? Ja het was maar een kleine ingreep, stelt niet zo veel voor...

Gelukkig had mijn schoonmoeder ons gebracht en bracht zij ons ook weer naar huis, want ik heb de hele terugweg alleen maar zitten huilen. De horrorbeelden van de slangetjes en het in slaaap zien vallen van ons mannetje door de narcose schoten door mijn hoofd. Om nog maar te zwijgen over de complicaties die zouden kunnen optreden waar ik bang voor was. Mijn schoonmoeder heeft me thuis geprobeerd te troosten en weer wat te kalmeren. Daarna nog weer dingen op internet opgezocht. Dingen die me gerust stelden en dingen die me bang maakten...

14 december hebben we pas een afspraak in het ziekenhuis om er verder naar te laten kijken. Er zal dan gekeken worden of het inderdaad om een breuk gaat en of het al dan niet geopereerd zou moeten worden. Nou weet ik eignelijk even helemaal niet waar ik op moet hopen. Moet ik hopen dat het misschien toch iets anders is? En wat zou het dan kunnen zijn? Moet ik hopen op een operatie, zodat het probleem verholpen is? En is het probleem dan wel veholpen, of komen er dan misschien weer andere compicaties? En als hij onder narcose moet, hoe komt hij daar weer uit? Hoe lang duurt het herstel? Of moet ik juist hopen dat ze verwachten dat het vanzelf weer dicht groeit. Dit schijnt namelijk wel vaak zo te zijn bij kinderen onder de 4 jaar. En als ze daarvan uitgaan, moeten we dan voortaan extra voorzichtig met ons mannetje zijn, zodat het niet alsnog weer erger word? Ik weet wel dat er ergere dingen op de wereld zijn en dat de kans ook heel klein is dat we ons mannetje hier bijvoorbeeld aan kwijt zullen raken, maar momenteel ben ik wel heel bezorgd en ik weet het even niet meer... Nu eerst de afspraak in eth ziekenhuis maar even afwachten.