8 jaar geleden
Verborgen reflux, hoezo verborgen? Week 20
Onze dochter heeft met acht weken de diagnose gekregen van verborgen reflux. Hoe is afgelopen week gegaan?
Vermoeidheid heeft de overhand deze week, zowel bij ons kleine meisje als bij mij. Mijn rug doet pijn van het vele dragen en ik heb moeite om me te concentreren. Maar het gaat redelijk. Ze slaapt af en toe een half uur overdag. Is vrolijk en kan gericht dingen grijpen. Mijn hart smelt iedere keer dat ze naar mijn gezicht grijpt en deze stevig vasthoudt als ze bijna in slaap valt. Wat is het toch mooi om die ontwikkeling te zien en ik knijp in mijn handen dat ik nog niet werk.
Op maandag komt het wijkteam langs. Een mevrouw midden 50 die naast het wijkteam werkt in de GGD en het CB komt stipt om 16.00u binnen. Ze praat hard en nadat ze zich voor heeft gesteld en bijna in het oor van onze kleine meid die in de draagdoek hangt schreeuwt: "och gosh wat een kleintje en wat slaapt ze lekker." loopt ze door naar de woonkamer. Ik zucht en loop al wiegend achter haar aan met een pruttelend kind. Hopelijk valt ze nog even in slaap, ze heeft het hard nodig.
De mevrouw begint te vertellen over de functie van het wijkteam en dat ze met twee petten op zit. Die van de GGD en die van het wijkteam. Op die van de GGD zit ik niet zo te wachten blijkt tijdens het gesprek. Ze komt met allemaal tips en adviezen die al zijn geprobeerd of nog iedere dag worden toegepast en ze brengt het opdringerig. Babymassage moet ik toepassen, osteopaten bezoeken, eigentijd inplannen, mijn netwerk betrekken, prikkelarm werken, rust en regelmaat toepassen, voorspelbaar zijn, het bedje omhoog, johannesbroodpitmeel toepassen en dat iedere week proberen net zolang tot ze er een keer geen krampen van krijgt (is ze gek ofzo?!) Als ik keer op keer benoem dat ik dat allemaal toepas en uitleg hoe het gaat, gaat ze over tot het stellen van vragen. Wat is precies mijn hulpvraag en verwacht ik iets van het wijkteam? Ik benoem naar alle eerlijkheid het niet te weten en dit op advies van de kinderarts te doen. Ik benoem dat het met ons meisje goed gaat na omstandigheden natuurlijk. Ze groeit en de medicatie werkt. Qua opvoeding doen we het ook prima volgens de kinderarts en het CB en daar willen we ook geen ondersteuning bij. Maar ondersteuning thuis bij het dagelijks leven zou prettig zijn. Een extra paar handen overdag. Die af en toe even met mijn kleine meid rond kan lopen, spelen of troosten zodat ik iets kan doen in het huishouden wat aardig verslonst of dat ik even wat warms kan drinken. Dit is een mogelijkheid blijkt. Maar ze zit ook te denken aan een vrijwilliger die wekelijks langs komt zodat ik mijn verhaal kwijt kan. Praten lucht op.. vast. Ik zucht en loop al wiegend achter haar aan en doe de deur dicht. Net iets te hard.