Van oergevoel naar is dit het

Alles in mijn leven was er klaar voor een baby Vast contract mooi huis lieven man wat wil je nog meer? Nou een baby!! en zo als ik nu weet gaat dat niet zomaar. 

Ik wist van al van kleins af aan dat ik moeder wilden worden. Ik ben op deze wereld gezet om moeder te zijn, om te zorgen voor een klein wezentje wat in mij ontstaan was. En mijn lichaam wist dit ook waar ik het vroeger maar raar vond als mensen over een oergevoel begonnen snapte ik nu wat dat is. Alles in mij zij dat het tijd was moeder te worden. 

Gelukkig was mijn man er ook klaar voor en na niet lang proberen was ik zwanger!! 

Dolgelukkig door de 2 streepjes op een test waar ik net op geplast had. Dat zelfde geluk ging al snel over in misselijkheid en super vermoeidheid, nou ben ik van mezelf al altijd moe ik heb fibromyalgie en ben naast de dagelijkse pijn gewend aan moe zijn. Maar dit was niet leuk 7 keer per dag hing ik boven de wc om alles wat ik er met moeite in gestopt had er weer uit te gooien. En ik moest me best doen om mezelf van de bank te rapen en iets anders te gaan doen dan liggen. 

9 kilo lichter en 20 weken verder leek ik me eindelijk beter te gaan voelen. Nog steeds misselijk maar niet meer overgeven. Waar ik net een beetje de lol van zwanger zijn ging zien kreeg ik steeds meer pijn. Waar de meeste mensen met fibromyalgie minder pijn hebben wist ik af en toe niet meer waar ik het zoeken moest. Ook mijn bekken gingen pijn doen en waar ik eerst nog werkte werd het nu toch echt wel tijd om toe te geven aan mijn lichaam en te stoppen met werken. Het voelde als opgeven. Opmerkingen als zwanger zijn is een gezonden ziekten waren zwaar en doen me nu dat ik het opschrijf nog pijn. Ik vond het verschrikkelijk niet te kunnen werken het enige wat me nog van de bank hield wat naar me werk gaan. Ik bleef in de periode tot mijn officiële verlof nog af en toe naar me werk gaan zodat ik een beetje op de hoogte bleef en niet hele weken op de bank lang af te wachten tot mijn man weer terug kwam. 

Met 37 weken was ik er wel klaar mee. Niets roze wolk ik wil deze baby er uit dan kan het normale leven weer beginnen zo dacht ik.

Op 21-01-19 om 23:21 kwam daar nina met 38 weken en 5 dagen na een super zware bevalling van 24 uur. Uit geput van de storm weeën heb ik geroepen dat ik naar het ziekenhuis wilden. Waar ik ooit zo overtuigt was van thuis bevallen kan ik de constant komende weeën niet meer aan. Net als ik dacht de ik rust kreeg begon de volgende wee en dan al een paar uur lang. Ik was kapot ik kon mezelf niet eens meer alleen aankleden om naar het ziekenhuis te gaan.  Daar aangekomen kreeg ik morfine dat moest de scherpe randje van de pijn halen. Nou niet dus ik merkte geen verschil, dus accepteren dat het pijn doet en door gaan die baby moet er uit. En dan eindelijk na 24 waarvan 8 uur lang non stop weeën is ze daar eindelijk. Alles kapot geen energie meer over maar hier is MIJN kleien wezentje. Compleet uitgeput was ik en dat werd mijn hellemaal duidelijk toe ik wilden douchen. Ik was nog nauwelijks in de douch of ik werd wakker op de grond. Ik was even weg geweest wat er heel vreemd is als je dat nog nooit mee gemaakt heb. Het ene moment wil je douchen en het nader moment word je wakker op de vloer. Het was beter als we bleven het was onder tussen al bijna 4 uur s’nacht en ik was bekaf ik vond alles best. Pas laat in de middag kregen we goed keuring om naar huis te gaan. 

Wat was ik blij mijn leven waar ik al vanaf kleine meid over droomde begon nu echt. Ik dacht nu kan die roze wolk waar iedereen over praat beginnen. Nu word het beter!