Van huilende baby naar een tevreden baby

Dolgelukkig als je ziet dat je zwanger bent. Angstig als je na 24 weken zwangerschap erachter komt dat je zwangerschapscholestase hebt. Nog angstiger als de gynaecoloog zegt dat je ingeleid moet worden, omdat het te gevaarlijk wordt voor je kindje. En dan is hij daar ineens.. Ben je weer zo gelukkig als toen je zag dat je zwanger was.

De eerste week was het genieten. Daarna begon de ellende. De kleine wilde niet meer slapen.  Had veel last van zijn buikje en bleef constant huilen. De 'blauwe' wolk werd 1 grote donderwolk. Als je tegen iemand zei: 'Hij huilt zo ontzettend veel' dan zeiden ze: het gaat voorbij, de eerste 3 maanden, daar moet je even doorheen.

Het huilen bleef weken aanhouden. Ten einde raad naar de huisarts gegaan. De kleine moest opgenomen worden. Hij had een chronisch huilgedrag opgebouwd. Je hart breekt en  je denkt dat je iets niet goed gedaan hebt. Na een week in het ziekenhuis kwam onze man terug naar huis. Veel rustiger gelukkig. 's Avonds wilde hij nog niet slapen, maar dat namen we voor lief.

Nu is onze man bijna 4 maanden. Hij slaapt heerlijk, is rustig en lacht verschrikkelijk veel. De periode in het ziekenhuis was verschrikkelijk, maar als ik mijn zoon nu zie, dan weet ik dat dat het beste is geweest voor ons allemaal. En zoals iedereen zegt: de eerste 3 maanden, daar moet je even doorheen.. Ze hebben gelijk..