Van de borst naar de fles...

Ik moet eerlijk bekennen, het leek me van te voren al geen prettig idee, dat borstvoeding geven. Zo'n kleine aan je tepel...brrrrrr... Maar goed, met wat enthousiaste borstvoedende vriendinnen om mij heen, en de wetenschap dat dat toch echt het beste is voor je kindje, ben ik er toch voor gegaan. En wat was het, zeker in het begin, ook echt afzien, pffffff. Onze kraamverzorgster keek naar mijn krom getrokken tenen om te zien of onze kleine toegehapt had, want het deed echt veel pijn. Vooral de toeschietreflex was genadeloos, en die jongedame van mij deed ook geen enkele poging om het me gemakkelijker te maken, ze zoog alsof het vanuit China moest komen. Na de toeschietreflex doen, maar, met flink wat lipbijten was dat nog wel vol te houden. 

Drie verpleegsters, 3 kraamverzorgsters en 3 verloskundigen (tjah, babyboom in de omgeving en vakantieperiode, dus veel verschillende gezichten gezien) konden mij er eigenlijk geen andere verklaring voor geven dan dat het waarschijnlijk lag aan mijn lichte huid.. Ik heb de dagen afgeteld naar de zes weken, met daarin momenten dat het best ok ging (iets minder hard bijten op mijn lip) tot momenten dat ik met betraande wangen en een zwaar gefrustreerde ontroostbare en hongerige dochter zat. Vreselijk, maar toch doorgezet tot die zes weken.Toen was ik het ook echt helemaal beu en heb ik uiteindelijk toch maar lactatiekundige ingeschakeld..

Dat was een vriendelijke dame met wel wat tips, maar de meeste had ik ook al op internet gevonden en op een of andere manier werkte het gewoon niet.. Sterker nog, het leek uiteindelijk alleen maar meer pijn te gaan doen! Ja hoor, heb ik weer, dacht ik. Boos en gefrustreerd heb ik alle "regels" en tips over boord gegooid en heb ik het gewoon op mijn manier gedaan met het idee, als het zo blijft, dan stap ik gewoon over op flesvoeding! En wat denk je... binnen twee weken was de pijn niet minder, maar zelfs helemaal weg! Niet te geloven! Zo zie je maar.. niet iedereen is hetzelfde! Zo heb ik haar tot de 3 maanden probleemloos nog fulltime kunnen borstvoeden. 

En toen kwam daar de dag dat ik weer mocht gaan werken (inderdaad, mocht, na 7 maanden werkeloos te zijn geweest!) en ik toch (na lang wikken en wegen) besloten heb om in ieder geval gedeeltelijk over te gaan op flesvoeding.Toen ik dat eenmaal besloten had, heb ik er een week tegen aan lopen hikken, voordat ik uiteindelijk toch de eerste kunstvoeding gegeven heb, met een steen in mijn maag...Ik voelde me de vreselijkste moeder... dus gespannen keek ik naar mijn meisje... hoe zou ze reageren... om uiteindelijk een hele last van mijn schouders te voelen vallen wanneer ze uiterst tevreden begint te drinken.. Ik weet niet wat ik precies verwachtte.. alsof ze me aan zou gaan kijken met een blik vol van verwijt..een blik van afkeer.. In plaats daarvan kreeg ik alleen hevig protest toen ik haar wilde laten boeren en dus de fles even weghaalde. Zo. Dat was dat. Zo voelde het ook echt, het was gebeurt en we konden weer verder. Ze krijgt nu twee a drie keer flesvoeding en drie a vier keer borstvoeding en dat gaat tot nu toe prima. Heel fijn! Happy mama, happy dochter!