Van Baby Steps naar Peuter Steps.

Nooit gedacht dat ik degene zou zijn die bijna hysterisch werd toen Uk voor het eerst gedag zwaaide, vreselijk! Maar ik was gewoon zóó vreselijk trots! Zucht, wat is er met mij gebeurt..?!

Nog een week en dan wordt onze Uk alweer 1. De tijd is voorbij gevlogen. Het cadeau staat al op zolder te wachten, zondag gaat de box uit de kamer. Waar is mijn baby gebleven?

De afgelopen 2-3 weken gaat onze Uk echt met giga stappen voor uit. Giga, want zo zie ik het als moeder, voor een ander is het misschien allemaal wel heel normaal. En voor de vriendinnen met (nog) geen kinderen is het klinkklare onzin en volgens mij vinden ze me soms overdreven. Laat ik wel even voorop stellen dat ik geen persoon ben die alleen maar over kinderen kan praten hoor ;).

In 3 weken zijn er 2 tandjes bij gekomen, dat maakt de tussenstand op 8. Twee weken geleden begon hij het kruipen echt onder de knie te krijgen en nu loopt hij achter zijn loopwagentje aan en rondom de tafel. Zondag ontdekte hij opeens dat hij kan zwaaien en sinds gisteren doet hij leuk mee op ‘hiep hiep hoera!’. Erg fijn, een week voor zijn verjaardag (gaat vast niet lukken volgende week, als het ‘moet’.).

En ik, ik ben zo trots op alles wat hij kan. Dit is al sinds de geboorte. ‘Kijk! Hij lacht’. ‘Hij volgt me’. ‘Hij herkent me’. ‘Zijn eerste tandje is er door’. 'Hij rolt om'. ‘Hij tijgert’. En zo kan ik nog wel even door gaan. Ach, jullie kennen het vast wel. Wat waardeer je de kleine dingen opeens veel meer en wat kun je van die momentjes genieten. Als hij me zo ondeugend aan kijkt als hij weer eens iets doet wat niet mag, hij weet het donders goed. Ik word boos, maar stiekem moet ik lachen, heerlijk die momentjes. 

We tellen de dagen af tot zijn eerste verjaardag en ook die dagen zal hij zich weer verder ontwikkelen..

Mijn lieve kleine man, voor we het weten is hij 18 (ohneee!!). 

*de bijgevoegde foto zijn de kleine voetjes van onze Uk, babyvoetjes, bijna peutervoetjes.*