VALENTIJN - De pure liefde van een kind

Valentijnsdag. Laten we op deze dag van de liefde eens stil staan bij de immense liefde die we voor ons kind voelen. Die onvoorwaardelijke liefde. Wie had ooit gedacht dat dit zo zou voelen? Ik niet in ieder geval!

Wat ik nu zo mooi vind en waarom ik steeds meer van mijn dochter ga houden, (Stopt dat ooit? Again en again wordt het heviger lijkt het wel. Heerlijk!) is hoe ze zichzelf ook zo liefhebben.

Kinderen zijn zo vol pure liefde voor zichzelf, de omgeving, wat ze doen en wat ze leuk vinden. Ze ZIJN. Ze laten zich niet belemmeren door wat anderen vinden van hun gedrag, wat ze doen en wat ze vinden. Wow! Daar kunnen wij als volwassenen nog iets van leren. We zijn het zelf soms ‘verleerd’ door onze opvoeding, scholing, werk en doordat er in de loop der jaren mensen op ons pad kwamen die ergens iets van vonden. Als dingen vaak genoeg tegen je gezegd worden dan ga je dat uiteindelijk geloven en er naar leven en handelen.

Onze kinderen nog niet. Laten we daar eens van genieten in plaats van plaatselijk ‘overspannen’ van te worden als ze voor de zoveelste keer het huis op de kop hebben gezet of de supermarkt bij elkaar schreeuwen. ;)

Kijk eens naar het leven van een baby, peuter of kleuter. Zij geven zich volledig in alles wat ze doen. Bruisen van de energie. Lopen over van enthousiasme, liefde voor het leven, voor zichzelf, voor een knuffel, de favoriete pyjama en het wormpje dat tussen de tegels omhoog komt en weer terugduikt. Alles is hun volledige aandacht waard! Ze zijn met alles verbonden, met alles één, vol liefde voor alles en ook voor zichzelf! Niet bewust, nee… Een kind beleeft het en IS.

Lachen, huilen, dansen, zingen, ontdekken, springen, boos worden, verwonderen, slapen. Ze kunnen als de beste leven naar hun eigen behoeften. Als baby kunnen ze al zo duidelijk maken wat ze willen met lichaamstaal en de signalen die ze geven. Leven vanuit een natuurlijk ritme, vertrouwen op de eigen intuïtie, op wat het lichaam aangeeft. Alles beleeft je kindje ten volle uit. Precies zoals hij of zij het aan de binnenkant ervaart, laat hij het aan de buitenkant zien. Geen haar op het hoofd dat eraan denkt dat het niet goed is, dat het niet mag, dat het niet gewenst is. Een kind veroordeelt zichzelf niet voor zijn zelfliefde. Hij is en doet het gewoon!

Lovely!

Onze natuurlijke staat van zijn. Dus als je kindje morgen een flinke driftbui heeft, denk dan:

‘Wat mag ik in mijn handen knijpen dat mijn kind volledig vanuit zelfliefde, omdat hij vindt dat hij het waard is, dat chocolaatje opeist!’

Beetje jammer dat het niet mag van mama. Of maak je voor Valentijnsdag een uitzondering? Om zijn zelfliefde in stand te houden. ;) Uit liefde voor je kind!

En… gun jezelf er ook één. Uit liefde voor jezelf!