Vaders verliezen ook hun kind

Daar zat je dan, met mijn overleden dochter in je handen. Met jouw kleine prinses. - Zondag 1 oktober, 06.00uur. We zaten in de auto, mijn bevalling was al 48 uur bezig. De verloskundige reed met 120 km per uur voor ons uit op een weg waar je 50 mocht. Je mocht van je moeder niet te hard rijden, dat had ze al een paar keer gezegd. Maar vandaag, vandaag was het anders. Nu moest je, van mij. Ik kon de pijn wel aan 'gas erop' Wij konden volgens de verloskundige sneller zijn dan de ambulance. 

Aangekomen bij de eerste hulp zakte ik bijna door mijn benen, maar jij was er om me te ondersteunen. Jij zag de 20 artsen om het ziekenhuisbed staan en zei alsnog tegen mij dat het goed kwam, jij geloofde in mij. Voor de 3 artsen konden zeggen wat we niet wilden horen, wist jij het al. Ik zag letterlijk de grond onder je voeten verdwijnen en vanaf dat moment weet ik niks meer. Maar jij wel, want jij stond daar, de hele dag. Hoe 'afwezig' ik ook was, jij hebt alles meegemaakt. Je pakte haar uit mijn buik, was de allereerste die haar vasthield, haar eerste kus kreeg ze van papa. Die haar met alle liefde waste en haar kleertjes aantrok terwijl ik compleet in shock was. Wilde ik haar wel zien?

Jij wist dit al, je zei vanaf moment 1 tegen mij: 'Ik ben haar papa, ik bescherm haar, dood of levend, in mijn armen is ze veilig'. Je verzekerde mij hoe mooi ze was en na dat je haar had aangekleed bracht je haar bij me. Je hield me vast, ik hield haar vast, maar je bleef hoe dan ook naast me staan. Toen kwam het moment, je zei vol trots tegen mij: 'Ik ga iedereen vertellen dat ik een dochter heb gekregen, dat haar naam June Fé is. Ze mogen me feliciteren, omdat ik papa ben geworden. Zij hoort bij mij'. En daar ging je, vol trots naar de familiekamer. Trots op zijn dochter, trots om haar naam te vertellen en hoe mooi ze was.

Jij was zo veel sterker dan ik, dankjewel hiervoor. Dankjewel voor het doen waar ik niet toe instaat was. Vaders worden vaak vergeten in het rouwproces. Ook zij verliezen hun kind.