Twee dagen oud en heel erg ziek

Heel langzaam begint het tot me door te dringen wat er de afgelopen weken is gebeurt en wat een in pact het op mij en ons gezin heeft gehad.

In het ziekenhuis bleven ze ons vertellen dat onze dochter niet in levensgevaar was om ons zo positief te houden, en dat is goed gelukt want we hadden niet de indruk dat ze in levensgevaar was. Maar ze was wel heel erg ziek en heeft heel hard voor haar leven moeten vechten. De eerste week heeft ze aan alle toeters en bellen gelegen en daarop kon je zien dat ze het heel moeilijk had. Haar hartslag was heel laag en haar ademhaling moeizaam en onregelmatig. Geregeld gingen de apparaten rinkelen en dit was niet omdat de censoren niet goed zaten maar omdat Suzannah weer een dipje had.

Nadat haar eerste infuusje 6 dagen had volgehouden begon er voor haar het volgende drama. Bijna dagelijks sneuvelde haar infuus waardoor ze weer opnieuw geprikt moest worden, tot het niet meer ging. Haar handjes en voetjes waren opgebruikt en na 2 hoofd infusen hebben ze toch moeten beslissen om een centrale lijn aan te leggen en dit gebeurt met een roesje. Helaas voor Suzannah ging ook niet gemakkelijk en hebben ze haar onder narcose moeten brengen. Het duurde en het duurde en ik zat in de wachtkamer op mijn nagels te bijten…..hoe lang kon een infuus prikken duren! Nou bij haar ruim een uur en ik dacht dat ik het niet meer had. Dit was het langste uur van mijn leven, tot nu toe en ik weet zeker dat het me een paar rimpels gegeven heeft. Wat was ik bang!

Al die weken heb ik mezelf verteld dat het allemaal niet zo erg was en dat ik me moest vast houden aan het feit dat Suzannah weer naar huis zou komen de enige vraag was wanneer….. Nu ze eindelijk thuis is naar 3 enorm lange weken kicked het enorm in. We zijn haar wel bijna kwijt geweest want als we de volgende dag pas naar het ziekenhuis waren gegaan hadden ze haar misschien niet meer kunnen reden. Want bij deze bacterie, de groep B streptokok, telt elk uur! En Suzannah had het al toen ze geboren werd, toen was ze al ziek…… Dat de artsen in het ziekenhuis het niet gezien hebben! Maar goed toen we zaterdag bij de kinderarts waren had hij ook niet verwacht dat ze zo ziek zou zijn omdat ze geen zieke indruk maakte.

Ik ben nu echt mega beschermend over haar en ik wil eigenlijk dat niemand voor haar zorgt, zelfs mijn man wil ik eigenlijk niet voor haar laten zorgen. Ik doe het wel maar als ze maar 1 geluidje maakt wat anders is dan sta ik er bij en wil ik de zorg weer over nemen. Als ze bij me op schoot zit huil ik heel vaak omdat ik zo blij ben dat ik haar vast kan houden en voor haar kan zorgen.

Ze is zo mooi en ontzettend lief! Ze slaapt heel veel, waar ik me dan ook weer zorgen over kan maken omdat ze die bewuste zaterdag niet wakker wilde worden………dat heeft ze nu nog steeds af en toe. Het drinken gaat haar niet goed af en de coördinatie tussen zuigen en slikken is niet optimaal waardoor ze met een prematuur speen moet drinken. Hier maak ik me ook zorgen om. Ze heeft veel krampjes en we geven haar infacol maar dit is dik en plakkerig en kan ze bijna niet (om niet te zeggen niet) weg slikken waardoor ik me ook weer zorgen maak.

Wat heeft ze eraan over gehouden? Wat gaan we allemaal nog mee maken met haar de komende jaren? We moeten heel veel naar het ziekenhuis voor controle en voor testen. Alleen het gehoor word voor haar 1ste jaar nog 4 keer getest! Zal ze normaal zijn? Of zullen ze haar in een hokje gaan stoppen als ex-hersenvliesontsteking patiënt?

Nee we zijn er nog lang niet en ik al helemaal niet. Elke dag is er wel iemand die aan me vraagt hoe ik me voel, en wat was het heftig allemaal hé?! Tja, wat moet dan zeggen……… ik weet nog niet hoe ik me voel en ja het was heftig maar goed je moet door. Je hebt nog een kind en voor haar was het ook heftig. En ik ben de volwassene ik begrijp het en zij niet. Alles en dan ook echt alles gaat voor de papa en de mama, en dat is zwaar. En heftig en moeilijk en ook heel verdrietig. Iedereen staat voor je klaar en iedereen wil wel wat voor je doen, maar wat kunnen ze doen? Het liefst willen we nu alleen zijn met ons gezin………maar toch willen we Suzannah aan de wereld tonen en delen met onze vrienden.

Hoe dubbel is dat? Ik weet het niet maar ik weet een ding zeker: Wij houden van haar! Wat de toekomst ook gaat brengen en we zijn zo intens gelukkig dat we haar hier mogen hebben en voor haar mogen zorgen! Zelf haar grote zus :D