Bedankt voor jullie reacties! Een stukje herkenning doet veel. Soms gaan de gedachten met me op de loop en weet ik het niet meer. Soms wil ik zo graag genieten waardoor het helemaal niet meer lukt. Probeer maar lief te zijn voor jezelf allemaal?
Helaas ook hier de herkenning! Deze nacht ben ik even ver heen in de zwangerschap van mijn dochter toen mijn vliezen braken. (28 weken) de moeilijke tijd komt weer boven..
De kans dat het weer gebeurd bij ons is heel klein maar je bent je er zo bewust van dat het leven zo anders kan lopen als je zelf wil! Genieten is moeilijk..
Ik had op het moment van onderweg naar het ziekenhuis het nummer: ik stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God .. in gedachten en dat doe ik dan maar!
Sterkte voor jou! En een hele dikke knuffel!
Lieve mama, ik herken veel in wat je schrijft! Aankomende juni zal het een jaar geleden zijn dat we na drie dagen volkomen onverwacht afscheid moesten nemen van onze zoon. Ook ik ben op dit moment 24 weken zwanger, en hoewel de kans op eenzelfde aandoening minimaal is, ben je je er zoveel meer bewust van dat een gezonde zwangerschap en een gezond kindje niet vanzelfsprekend zijn. Bij mij is het heel wisselend, en ik merk dat ik ook worstel met het voorzichtig blij zijn om deze zwangerschap en het verdriet om Jort. Ik zou willen dat ik tips voor je had.. Misschien vragen om extra controles, als dat je geruststelt? Heel veel sterkte in ieder geval, en laten we ervan uitgaan dat we in juli allebei een prachtig, gezond kindje in onze armen mogen sluiten! Liefs!
Wat een herkenning lees ik (nu al) in jouw verhaal. Wij hebben pas 2 weken geleden afscheid moeten nemen van onze 2 maanden oude dochter.. Ook ik schrijf nu kaartjes voor verjaardagen en voel me schuldig als ik haar naam er niet bij zet, maar voelt vreemd als ik dat wel doe.
Ook als mensen vragen hoeveel kinderen we hebben... ehm ja, 3 waarvan er 2 nog bij ons zijn. Het is zo confronterend allemaal!
En zo zullen er altijd momenten zijn. Ze horen bij ons en zijn een deel van het gezin. Dat zullen ze ook altijd blijven, net als de angst om dierbaren te verliezen. In jouw geval weer je baby, wat volgens mij ook volkomen logisch is na wat jullie hebben meegemaakt.. genieten van je zwangerschap is gewoon extra lastig nu. Sterkte, en dikke kus!
Nine15
Bedankt voor jullie reacties! Een stukje herkenning doet veel. Soms gaan de gedachten met me op de loop en weet ik het niet meer. Soms wil ik zo graag genieten waardoor het helemaal niet meer lukt. Probeer maar lief te zijn voor jezelf allemaal?
mamaof3kids
Helaas ook hier de herkenning! Deze nacht ben ik even ver heen in de zwangerschap van mijn dochter toen mijn vliezen braken. (28 weken) de moeilijke tijd komt weer boven.. De kans dat het weer gebeurd bij ons is heel klein maar je bent je er zo bewust van dat het leven zo anders kan lopen als je zelf wil! Genieten is moeilijk.. Ik had op het moment van onderweg naar het ziekenhuis het nummer: ik stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God .. in gedachten en dat doe ik dan maar! Sterkte voor jou! En een hele dikke knuffel!
Dianta
Lieve mama, ik herken veel in wat je schrijft! Aankomende juni zal het een jaar geleden zijn dat we na drie dagen volkomen onverwacht afscheid moesten nemen van onze zoon. Ook ik ben op dit moment 24 weken zwanger, en hoewel de kans op eenzelfde aandoening minimaal is, ben je je er zoveel meer bewust van dat een gezonde zwangerschap en een gezond kindje niet vanzelfsprekend zijn. Bij mij is het heel wisselend, en ik merk dat ik ook worstel met het voorzichtig blij zijn om deze zwangerschap en het verdriet om Jort. Ik zou willen dat ik tips voor je had.. Misschien vragen om extra controles, als dat je geruststelt? Heel veel sterkte in ieder geval, en laten we ervan uitgaan dat we in juli allebei een prachtig, gezond kindje in onze armen mogen sluiten! Liefs!
MamaMJA
Wat een herkenning lees ik (nu al) in jouw verhaal. Wij hebben pas 2 weken geleden afscheid moeten nemen van onze 2 maanden oude dochter.. Ook ik schrijf nu kaartjes voor verjaardagen en voel me schuldig als ik haar naam er niet bij zet, maar voelt vreemd als ik dat wel doe. Ook als mensen vragen hoeveel kinderen we hebben... ehm ja, 3 waarvan er 2 nog bij ons zijn. Het is zo confronterend allemaal! En zo zullen er altijd momenten zijn. Ze horen bij ons en zijn een deel van het gezin. Dat zullen ze ook altijd blijven, net als de angst om dierbaren te verliezen. In jouw geval weer je baby, wat volgens mij ook volkomen logisch is na wat jullie hebben meegemaakt.. genieten van je zwangerschap is gewoon extra lastig nu. Sterkte, en dikke kus!