Tuberculose...geen pretje

Er is 1 ding waar ik niet op voorbereid was toen ik in verwachting raakte van mijn dubbelbloedje....en dat zijn alle extra vaccinaties die ze moet krijgen. Dat alle kinderen geboren op of na 1 augustus nu standaard een hepatitis B prik krijgt (natuurlijk wel in overleg met ouders...een keus om het niet te doen is er ook) was bij velen al wel duidelijk. Maar kort nadat mijn dochter alle eerste vaccinaties had gehad, was het tijd om toch maar te informeren wat ik allemaal moet doen om aanstaande augustus veilig naar Angola te gaan.

Omdat mijn man uit Angola komt en mijn schoonfamilie de kleine super graag willen zien, maar ook ons en wij hen...het is een groot gemis op zo'n afstand, was voor ons de zekerheid om te gaan. Eerst waren er twijfels wanneer te gaan, maar na lang wikken en wegen, maar ook agenda's erbij met zwager en schoonzuster, besloten om in augustus te gaan.

Zodra de planning rond is, moet je dus gaan informeren hoe of wat. Om prettig op vakantie te kunnen naar een Afrikaans land, moet je gewoon alles duidelijk op een rij hebben. Het consultatie bureau gaf me heel duidelijk door dat zij niet echt iets afwisten van reizigers vaccinaties, dus ik mocht contact gaan opnemen met het GGD. De volgende morgen direct een afspraak gemaakt voor een intake. Ik wil alles zwart op wit hebben, ik heb tenslotte te maken met de gezondheid van mijn meest kostbare trost....mijn prinsesje....mijn dochter.

Nog geen twee weken later was onze eerste afspraak een feit. Ik had het ingepland voor een avond, zodat papa ook mee kon. Ben erg opgevoed met "twee horen meer als één" en in dit geval was dat ook wel nodig, dacht ik! Tijdens het intake werd als snel duidelijk, onze dochter heeft een aantal extra prikken nodig. Zo krijgt ze een prik voor gele koorts en BMR. BMR krijgen alle kindjes in Nederland, maar zij krijgt hem vervroegd en dan na haar eerste levensjaar nog een keer. Maar...ik moest wel de BMR en gele koorts tegelijkertijd laten prikken. Anders zou het niet werken. Na een gesprek van 15 minuten was alles duidelijk en stond alles op papier en met een gerust hart vertrokken we weer.

De volgende morgen ging me telefoon. Het was de dame van het GGD, met een extra mededeling. Ze was mij vergeten te vertellen dat onze dochter een oproep zou krijgen voor tuberculose. Tuberculose? Was mijn eerste gedachten. Omdat papa uit een risico land komt, moet dochter lief daar tegen ingeënt worden. De brief zou ik thuis krijgen.

En vandaag was het zover....vorige week de brief ontvangen en we moesten vandaag langs komen tussen 9.00 - 11.00 uur. Waar mijn dochter de afgelopen weken een heerlijk slaap/eetschema had, was ze in de morgen al ontregeld. Ik heb wel eens gelezen dat moeders onbewust hun gevoelens over brengen naar hun kroost en ik wist ook zeker dat dit het geval was. Hoe leuk ik ook tegen haar deed en welke glimlach ik ook opzette, ze was niet in haar hum. Verder geen koorts f wat dan ook, alleen maar tegen mama aanliggen. Ook de ochtenduren die ze normaal wakker is, lag ze nu te slapen.

Uiteindelijk kwamen we aan bij de GGD. Mochten plaats nemen in de wachtkamer. Ik zat nog geen 2 seconden en jawel hoor....het kindje dat werd ingeënt zette het op het huilen. Mijn hart begon wat harder te kloppen. Ik voelde de spanning in mijn lichaam...als mijn dochter dit maar niet overnam. Gelukkig bleef ze nog wel lachen om mijn grappige gezichten en het gehuil van het andere kindje deed er ook niet veel. Als klap op de vuurpijl raakten alle wachtenden in gesprek met elkaar. Iets heel nieuws voor mij! Af en toe een praatje met iemand, dat gebeurd zeker wel...maar iedereen die praat met elkaar of elkaars kinderen alsof ze elkaar al enige tijd kennen, dat was nieuw...maar nam wel de zenuwen weg. Dus ik was eigenlijk wel opgelucht.

En  toen was het de beurt aan ons. Mochten plaats nemen. Eerst al het papier werk. Extra stempel in het consultatiebureau groeiboekje. Nog even de laatste administratie in de computer typen..."dan mag je je dochter zo uitkleden dat alleen haar linker arm is ontbloot" Stom! Dacht ik nog...ik had haar net een schattig jurkje aangetrokken en niet gewoon simpel een romper met korte mouwen en shirtje erover. Na wat klunzen was het me gelukt. "Dan mag u nu plaats komen nemen op de stoel. Dochter op uw linker been, met haar benen wijzend naar de rechter. Rechter arm onder uw arm! Met de linkerhand mag u haar hoofdje vasthouden en met uw rechterhand haar onderarm en goed stevig vast houden!" Al direct kwam mijn dochter in protest door flink te spartelen. Er werd entertainment bij geroepen. De administratie dame met een ballontje, die wordt opgeblazen...maar het leidde even af. En dan de prik...als ik dat had geweten! Heel langzaam wordt de naald erin geschoven. Het is niet prik en klaar, nee eerst prik en dan duwen, duwen, duwen totdat hij er ver genoeg in zit. Oh ja, ik mocht er ook geen pleister op doen en als het bloed mag je het weg deppen. Het was een nieuwe ervaring en een zielige ervaring. Dikke tranen rolden er over mijn prinsesjes wangen...maar we kunnen nu gewoon met een gerust hart naar Angola. En op zich, ik vind het zielig dat ze zoveel extra prikken nodig heeft, maar ik wil haar ook niet haar familie onthouden. Family first....