Trauma

(ik ben geen blogger maar hoop zo beetje mijn verhaal kwijt te kunnen dus vergeef me voor de spelfouten!).  Ik heb een trauma denk ik bij mezelf als ik weer eens als gek schrik als maysen valt. Mijn trauma na het ongeluk. Maart 2019, ik was onderweg naar mijn werk, samen met de kindjes op de fiets eerst naar de kinderopvang om maysen weg te brengen en daarna naar de school van Dyante. Ik sta voor het stoplicht vlak bij de kinderopvang het waait hard, door een harde windvlaag klapt het windscherm naar voren wat daarna allemaal gebeurd gaat als een sneltrein. Het voorzitje waar dan op dat moment maysen in zit schuif opzij en breekt af, Maysen komt voorover op het asfalt terecht tegelijkertijd houd ik de fiets niet meer en valt ook deze op de grond met  Dyante achterop. Ze huilen allebij, Dyante vast in haar zitje liggend op de grond schreeuwend dat haar arm pijn doet en Maysen die voorover op het asfalt ligt. ik reageer direct en pak als eerst Maysen die nog vast zit in zijn zitje. Ik kijk hem aan en overal zie ik bloed, ik raak in paniek en probeer hem zo snel mogelijk uit zijn zitje te halen terwijl ik op de achtergrond dyante hoor schreeuwen.  ik ben bezig om maysen uit dat verdomde zitje te krijgen want Jezus waarom zitten die krengen zo goed vast! ik zie in mijn ooghoek iemand dyante uit haar zitje helpen,  3 werk mannen zijn gestopt om mij te helpen. Meneer 1 belt een ambulance, meneer 2 ontfermt zich over Dyante en meneer 3 zorg dat mijn fiets om een veilige plek komt te staan. De tranen lopen over mijn wangen als ik naar mijn mannetje kijk, er komt bloed uit zijn oog uit zijn mond en uit de wonden op zijn gezicht. De meest erge scenario's schieten door mijn hoofd terwijl we op de ambulance wachten. Meneer 2 zorgt dat mijn Dyante warm in de auto zit en houd haar arm stevig op zijn plek. ik troost haar met woorden, ik kan haar niet eens zelf vast houden. Maysen huilt en ik probeer zijn bloed weg te vegen terwijl ik 100x mijn man probeer te bellen. Ik zie de ambulance aan komen. Een lieve ambulance vrouw ontfermt zich vervolgens over mijn dochter terwijl de andere vrouw me vragen stelt over maysen en hem onderzoekt, wederom kan ik mijn dochter niet zelf vast houden. Ik moet op het ambulance bed gaan liggen met maysen en we worden vast gezet. we gaan zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Op dat moment kan met mijn man aangerend en krijgt de instructies om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. Het eerste verlossende nieuws in deze zenuwslopende minuten is als ik te horen krijg dat met Dyante alles goed gaat op hoog uit een blauw plek na. Maysen wordt in de ambulance verder onderzocht, hij huilt niet meer en valt langzaam weg. Valt hij in slaap? Ik hoor de damens overleggen ze zijn er niet blij mee dat maysen zo rustig is. Als we in het ziekenhuis aankomen wordt ik zenuwachtiger en zenuwachtiger, er worden weer 100 vragen op me afgevuurd terwijl werderom een verpleegster zich bezig houd met Dyante. Niet veel later komt gelukkig haar vader binnen en wordt ze eindelijk vast gehouden door de warme armen van haar papa. Intussen is maysen niet meer wakker en wordt hij aangesloten op allerlei apparaten en zit hij vol met kabeltjes. Als zijn hartslag goed blijft besluiten ze dat hij kan blijven slapen in mijn armen. Zoals ik al vertelde zag ik bloed uit zijn oog komen, terwijl een verpleegster zijn oog onderzoeken zegt ze tegen haar collega dat ze zijn oog niet ziet, er schieten gelijk allerlei gedachten door mijn hoofd wat als hij blind raakt? Mijn gedachten worden onderbroken door de neuroloog die komt beoordelen of maysen een scan krijgt van zijn hoofd. Ik ben bang doods bang, krijg ik mijn kind nog terug? Komt hij hier goed uit?  Er wordt besloten dat we wachten met een scan tot maysen wakker wordt, er wordt gekeken hoe snel de oogarts een plekje heeft voor ons en terwijl we wachten neemt mijn man maysen over. Ik voel me al een tijdje misselijk en ik besluit gauw even iedereen te bellen. Ik loop weg richting de wc als ik daar aan kom sluit ik de deur en zak ik door mijn benen, daar zit ik dan op de vloer van de wc en Barst in tranen uit. Na een paar minuten raap ik mezelf bij elkaar en pak ik mijn telefoon, ik bel de kinderopvang, de school van Dyante en uiteindelijk mijn werk. Als ik terug kom op de spoedeisende hulp mogen we al gauw naar de oogarts deze bevind zich op de OK en daar rijden we met bed en al heen. Maysen slaapt nog steeds ligt nog steeds aan de monitor en zijn hartslag is oke. Op de OK horen we dat er 1 ouder naar binnen gaat en ik besluit ter plekken dat ik die ouder niet ben, ik kan het niet ik kan niet zien hoe die mensen aan mijn kind zitten en me vervolgens zeggen dat hij blind is. Ik raak weer in paniek en wordt opgevangen door een lieve verpleegster van de OK. Maysen en papa gaan naar binnen het lijkt uren te uren wat in werkelijkheid maar paar minuten was. De vrouw babbelt met dyante en alles gaat in waas aan me voorbij er worden knuffeltjes uitgezocht eentje voor dyante en ze kiest er ook 1 voor haar broertje. Ik hoop maysen huilen en liefst een ik direct naar binnen maar zijn papa is bij hem alles komt goed. Als de deur van de OK open gaat en mijn man met maysen in zijn armen naar buiten komt wordt ik aan gekeken met 2 bruine ogen. Ik zie zijn ogen, we krijgen het eerste goede nieuws. Er is geen schade aan zijn oog, er zit een klein scheurtje in het ooglid hier komt het bloed vandaag dit heeft er uiteindelijk voor gezorgd  dat er vliesje met vuil op zijn oog kwam en daardoor het oog niet goed open ging Zijn oog is schoon gemaakt. Ik pak maysen over en hij begint weer een beetje maysen te worden en hij babbelt wat. We gaan met zen allen terug naar de spoedeisende hulp en daar heeft de neuroloog besloten dat maysen wordt opgenomen. we moeten wachten tot we worden opgehaald om naar de kinderafdeling te gaan. Maysen moet blijven zodat ze hem in de gaten kunnen houden voor hersentrauma en zo nodig er als nog een scan kan worden uitgevoerd. Het duurde niet lang tot een vriendelijke vrouw ons ophaalt maysen krijgt een kamer op de kinderafdeling we zijn hier bekend maar dat is een ander verhaal. Maysen blijft aangesloten op de monitor en wordt elk half uur gecontroleerd. Hoe dit verder afloopt lees je in mijn volgende blog.