Tot de volgende keer

Ik ben heel vrijdenkend opgevoed en toch had ik dit niet zien aankomen.

Zoals ik al eerder vertelde waren mijn ouders echte hippies. Ik ben dus ook opgegroeid in een commune. Voor de mensen die niet weten wat dat is: dan woon je met meerdere gezinnen in 1 huis en doe je gezamenlijke dingen. En nee, niet omdat je geen geld hebt om een eigen huis te kopen of omdat je problemen hebt of zo. En nee, het is geen sekte en nee niet iedereen heeft seks met elkaar. En nee, ze verbouwen geen wiet in de…

Voor mij was de commune vooral een groot huis met mensen die voor je zorgen als je eigen ouders werken. Een grote gemeenschappelijke woonkamer waar we elke avond gezellig aten en waar feestjes gevierd werden. Vier afzonderlijke gedeeltes voor ieder gezin, waar je altijd zomaar naar binnen kon lopen. En ook een huis met maar 1 douche en 2 WC’s voor 16 mensen.

Het voordeel van zo’n commune is dat je als kind niet alleen de ideeën van je ouders meekrijgt, maar ook de gedachtegangen van anderen die een totaal andere achtergrond hebben (in plaats van familie, die toch meestal uit dezelfde hoek komt). Eén gezin was bijvoorbeeld vegetarisch en daarom ben ik zelf gaan nadenken over of ik wel of geen vlees zou willen eten. En een ander koppel was lesbisch, dus leerde ik snel dat dat ook kon en normaal was.

Met zoveel meningen in een huis zou je denken dat je alles hebt meegemaakt. En daarnaast ben ik ook zoveel verhuisd in mijn leven, ik moet zo iemand toch ooit zijn tegengekomen? Maar nee mijn eigen zoon moest diegene zijn die me verraste.

Ik had het natuurlijk kunnen zien aankomen. Ik bedoel, ik wist dat kinderen het heerlijk vonden om in bad te gaan, maar die van mij… Hij zou er voor altijd in kunnen blijven. In bad speelt hij er op los en onder de douche kijkt hij vol verwondering naar al die stralen water die naar beneden kletteren. En wee je gebeente als je hem onder de douche vandaan haalt en er zelf nog onder blijft staan. Dan huilt hij totdat je de kraan dichtdraait. Alleen als het water ‘op’ is accepteert hij dat hij weer op het droge moet leven.

Mijn zoontje van 7 maanden is namelijk een zeemeerman in het lichaam van een mens. Zo is hij geboren. De vorige zwemles vermoedde ik al wat. Andere kinderen leken het ook leuk te vinden, maar hij zwom en lachte toch zo hard in dat water! Eerst dacht ik dat het aan mij lag, totdat het me opviel dat wel heel veel andere mensen vertederd naar ons keken.

En deze week werd mijn vermoeden helemaal bevestigd. Ik was een beetje aan de vroege kant dus ik ging nog even aan de kant van het zwembad zitten, wachtend totdat de les begon. Zodra hij het water zag begon hij te gillen, lachen en springen op mijn schoot. Zo erg dat er meerdere ouders naar mij toekwamen om te zeggen: ‘Zo die heeft er zin in!’

Zo ging het de hele les door. En maar brabbelen en lachen, zelfs bij het onder water gaan. Aan het einde van de les was hij zo moe dat hij zich helemaal tegen me aan drukte. Maar hij gaf geen kik. Hij bleef met zijn hoofd op mijn schouder staren naar dat heerlijke water.

Na het zwemmen viel hij meteen in de draagdoek in slaap. Zachtjes fluisterde ik tegen mijn kleine konijnen-aapie-zeemeerman: ‘Geen zorgen, volgende week gaan we weer’