Toen mijn wallen tot mijn knieën hingen.

Ik snap nu waarom het moederschap met het woord moe begint. Die lange nachten die je uitzit met je kind wiegend op je arm, omdat hij weer last heeft van die bekende rotkrampjes! Huilend heb ik hem in slaap zitten wiegen. (Nu mogen wij niet eens klagen, onze zoon is kerngezond en huilt alleen als er echt iets aan de hand is). En dan geen paar minuten. Nee uren... of zelfs de hele nacht. En mijn tranen waren er vooral omdat ik hem niet kon troosten. Omdat hij pijn had. Ik voelde mij op die momenten de slechtste moeder op aarde. 

De dagen duurde langer omdat de nacht ineens bij de dag hoorde. We stonden al te juichen als we in totaal 3 uur slaap hadden gekregen. Ik moet zeggen dat ik het ook wel gezellig vond, om er samen 's nachts uit te gaan. Samen op de bank, ik kolvend, mijn man met ons kind in zijn armen met de fles voedend. We hebben in dat uur gepraat en gelachen. Wat ben ik toch gek op die man. Je ontdekt ook ineens televisieprogramma’s die je nog nooit eerder hebt gezien.

De nachten voelde aan als vroeger, toen ik nog met mijn vriendinnen dansend de nacht onveilig maakte. Toen ik op de wc zat na die huilsessie van onze kleine man om 3:50, zag ik dronken jongeren terugfietsen van een avondje stappen in de stad. 

Op dat moment was ik jaloers. Ik wilde ook wijn. Nu hoor ik je denken: "Je bent niet meer zwanger! Drink die wijn meid!". Maar dan word ik alleen al moe van het berekenen of ik dan moet kolven of niet. Daarnaast overleef ik een wijntje niet. Ik voel mij al dagen alsof ik 3 weken op een festival sta. Met een tentje. In de regen. 

Nu kan ik niet wachten tot hij doorslaapt. Maar word ik verdrietig van de gedachten dat hij na elke dag weer een dag ouder is en steeds groter en groter wordt. En dan bedenk ik mij weer, als ik in de spiegel kijk en die grote wallen zie, hoeveel geluk ik heb dat ik die wallen mag hebben. Mijn lieve, mooie, kleine man heeft mijn hart een stukje groter gemaakt en mijn leven meer liefde en avontuur gegeven.