Toen je hartje er bijna even mee stopte

Bijna een jaar geleden, 11 maanden om precies te zijn, was het ook vrijdag de dertiende. Matteo was op dat moment 3,5 week oud, 31,5 week zwangerschap. Hij heeft gelukkig weinig echte complicaties gehad, behalve dus op vrijdag de dertiende, toen zijn hartje er even bijna mee stopte.

Je bent als couveuseouders al-tijd bereikbaar. Zo ongeveer het enige moment dat ik niet bereikbaar was, was in de lift van het ziekenhuis. Die vrijdagavond ging ik alleen naar het ziekenhuis. Toen ik de neonatologie opliep, zag ik een gemiste oproep van de afdeling. Ik schrok meteen. Een van onze liefste verpleegkundigen kwam naar me toe. Ik zei dat ik hoopte dat het niks ergs was. De 2 tellen die het duurde voor ze antwoord gaf waren de langste 2 tellen van m’n leven. ‘Het gaat NU weer goed’. Oké, enigszins geruststelling.

Ze hadden hem moeten reanimeren. Zo daar schrok ik wel even van. Reanimeren klinkt ontzettend heftig, het betekent echter ‘gelukkig’ niet alleen dat het hart ermee stopt. Bij een hartslag onder de 60 gaan ze ook reanimeren (normaal is deze zo rond de 150). Dit was bij hem dus het geval geweest. Hij reageerde er heel snel op en z’n hartje kwam gelukkig snel weer beter op gang! Ze hebben daarna zijn hele slangen systeem vervangen. Om een oorzaak te vinden hebben ze ook onderzoeken gedaan. Al deze (bloed)onderzoeken kwamen goed terug. 

Achteraf denken ze dat er vocht in zijn systeem heeft gezeten waardoor hij niet goed kon ademhalen en z’n hartslag zo ver daalde. Hij was de dagen ervoor ook al wat tam. Na het vervangen ging het heel snel weer een stuk beter.

Waar we ons tot dat moment vrij zeker voelde dat het allemaal wel goed zou komen, werden we wel even met beide benen op de grond gezet. Ik geloof dat dit de eerste keer is geweest sinds zijn geboorte dat ik heb gehuild. Gelukkig mocht ik daarna lekker met hem zitten en toch nog veel meer dan daarvoor genieten van dit knuffelmomentje.