Toch een mooi moment op een nare dag

Samen met de arts lopen we naar de afdeling. Ze komt op afdeling 'zee' te liggen. Een vrolijke jonge verpleegster komt meteen naar ons toe en begint ons weg wijs te maken. Ze verteld waar alles ligt en waar alle knopjes voor zijn. Ze legt uit dat Jula aan de apparatuur komt en dat de verpleegsters op een scherm alles mee kan volgen.

Helemaal overdonderd wat er ineens op ons af komt proberen we alles in ons op te nemen. We leggen Jula in het bedje en we zien dat ze aan alle apparatuur komt te liggen. Als dat allemaal is gebeurd gaan we wat te drinken halen en bellen onze ouders. Mijn schoonouders willen langs komen, en nemen meteen eten mee. Ook vragen we of ze kleren meenemen, en slaapspullen zodat 1 van ons kan blijven slapen. Samen besluiten we dat ik naar huis ga omdat ik de volgende dag moet werken.

Er komen 2 artsen aan, een kinderarts en een kinderarts in opleiding. Ze gaan bij ons zitten en willen de hele voorgeschiedenis weten van Jula. Ze zijn heel vriendelijk en vinden het ook oprecht erg wat er allemaal is gebeurd en begrijpen dat het echt een rollercoaster van emoties is geweest.

Ze leggen uit dat het belangrijkste voor Jula nu is dat ze gaat eten en drinken en stabiel word. Ze onderzoeken haar en horen inderdaad het vocht op de longen en de hartruis. Haar ruis is maar heel zacht en de arts in opleiding kan het niet horen. De kinderarts legt uit dat hoe groter het gat is hoe minder je hoort, omdat het veel gemakkelijker kan stromen. Aangezien Jula een gat van één cm heeft (haar hartje is maar 3 cm) kan dat wel kloppen. Ze leggen uit dat ze iedere dag even langs komen en als er wat is dat we het ook zeker moeten aangeven, want we zijn er allemaal zo rustig onder.

Als ze weg zijn krijgt Jula de fles en de verpleging wil met ons mee kijken hoe het gaat en natuurlijk drinkt ze net dan haar flesje heel goed leeg. De verpleegster, dit keer een wat oudere dame, zegt dat er morgen een logopedist langs komt om mee te kijken naar het voedingsprobleem.

Zelf hebben we niet door hoe snel de tijd gaat maar inmiddels komen mijn schoonouders er al aan en hebben lekker pannenkoeken bij zich. Rustig zitten we te eten en vertellen wat er die dag allemaal is gebeurd. Helemaal vergeten dat we haar gehoorapparaat hebben gekregen. Na het eten is Jula wakker en besluiten we het apparaat op te doen. Mijn schoonmoeder filmt het moment. Zo prachtig om te zien hoe ze reageert als ze ons de eerste keer hoort. Ze kijkt eerst rond waar het geluid vandaan komt, en als ze door heeft dat ik praat komt er een fantastische glimlach op het gezicht. Bij mij verschijnen er tranen van geluk. Dan kijkt ze naar haar papa, ook die begint te praten en er komt een mooie lach. Wat een mooi moment om die dag mee af te sluiten.