Tijd voor de huisartsenpost..

Het is dinsdagavond rond een uurtje of 6. Ik ga de luier van de kleine man even verschonen. Ineens is er een gele, slijmerige bom ontploft. Dat is lang geleden dat het er zo uit zag. Ik bedenk dat ik het nog even aankijk en als het zo blijft even de huisarts zal bellen.

Een uurtje later is het tijd om de pyjama lekker aan te trekken zodat we daarna nog lekker kunnen kroelen en dan naar bed. Ik besluit nog even snel een luierwissel te houden. "Schat, kun je even komen?" Ik hoor een verbaasde stem van beneden: "Wat is er dan?". "Kom nou even snel!". Ik laat de luier zien en ook hij ziet wat ik zie. Slijm en bloed. Kut, wat nu? "Google even ofzo.." Dat doet hij dus ook. Overal staat dat je gelijk je huisarts moet bellen. Nou de huisartsenpost dan in dit geval.

Ik ga gelijk bellen en krijg een jongedame aan de lijn. Een hele waslijst aan vragen komt voorbij. "Nou mevrouw, ik hoor geen alarmerende dingen maar ik zal even overleggen. Heeft u een momentje?" Eh nou ja weinig keuze toch. Terwijl ik in de wacht sta begint ik tamelijk onrustig te mopperen tegen mijn vriend. Onverklaarbaar bloed lijkt toch wel iets alarmerends. Vriendlief raakt ook wat geïrriteerd. De mevrouw pakt het gesprek weer op en deelt mee dat de huisarts het ook niet ernstig vindt dus we moeten het maar aankijken. "Fijne avond!" Eh bedankt?

Vriendlief is enorm pissig. We besluiten wat ouderlijk advies in te winnen bij onze ouders, waarna hij terug belt naar de huisartsenpost. Dit keer krijgt hij een andere dame aan de lijn die wel degelijk het belang van onderzoek aankaart en regelt gelijk een afspraak.

Eenmaal bij de huisarts zit hij ons aan te staren zonder iets te zeggen. Vriendlief vraagt of hij ook die luier even wilde zien, maar hij geloofde ons wel. Vriendlief besluit de luier gewoon onder zijn neus te drukken waarop de arts enkel een beetje begint de wapperen voor zijn neus. Hij voelt wat aan de buik van de kleine man en gaat achter zijn computer zitten. Hij zegt helemaal niks en kijkt ons wat aan. "Nou meneer de dokter, wat is uw conclusie?" "Nou ik denk een darminfectie ofzo." "Oke en dan?" Hij kijkt me aan alsof hij water ziet branden en zwijgt als het graf. "Moeten we wat geven? Voeding aanpassen? Iets anders?" Het blijft stil. Vriendlief raakt geïrriteerd en vraagt of hij nog antwoord gaat even. "Nou je mag wel paracetamol geven als je wil". Oke, een paracetamoldokter. Fijn! Ik ben er klaar mee en besluit de kleine man zijn jas aan te trekken. De arts sluit het bezoek af met "ik denk dat het vanzelf over gaat en dat je nooit zal weten wat het nou was." Nou meneer de dokter, ik kan je vertellen: je stelt me alles behalve gerust! 

We vertrekken weer richting huis. Allebei geïrriteerd. En nu? Misschien tips van mama's op mamaplaats?