Tienermoederblog

Het was de meest stille rit van 121 km van Rotterdam naar Lelystad die we in tijden hebben gehad. Eenmaal thuis aangekomen, keken wij elkaar aan, liepen met lood in de schoenen naar de voordeur en stopte de sleutel in de voordeur en liepen naar binnen.

Ik merkte dat mijn vader niet beneden was en mijn moeder in de woonkamer zat. Ik weet nog goed dat ik haar niet aan durfde te kijken. Ze vroeg mij opnieuw op ik zwanger was en ik gaf toe.

Ik had hele preken verwacht, woede, of emotie. In plaats daarvan wist mijn moeder denk ik even niet wat ze moest en ze gaf mij een hele dikke knuffel. Ik weet nog dat ze tegen mij zei ‘’wat moet dat nou?’’. Ja, als ik dat toch wist.. We huilden samen.

Vervolgens ben ik naar boven gelopen, naar mijn vader toe. Je moet begrijpen dat een vader zijn kleine meisje zwanger is. Dat is iets om lastig te begrijpen en te accepteren. Na een gesprek met mijn vader merkte ik dat hij er moeite mee had. Ik merkte dat hij wilde dat het niet zo was en dat ik nog een heel leven voor mij heb en die op deze manier verpest. Het was zijn goed recht om dit te zeggen, ik dacht namelijk hetzelfde.

We hebben even gesproken en ondanks het tegen de wil in was, heb ik duidelijk gemaakt dat ik het niet weg zou laten halen.

Diezelfde avond nog vertrokken we weer, 121 km terug naar Rotterdam. Het volgende obstakel, zijn ouders inlichten. Eenmaal terug in Rotterdam, tegen een uur of 11 ’S avonds, riepen we Miguel zijn moeder naar de slaapkamer. Hij vertelde haar, in het Portugees want dat was de taal die daar thuis gesproken werd, dat ik zwanger was. Ik kon niet verstaan wat ze zei, maar ik weet wel dat het een flinke preek moet zijn geweest want Miguel zei niets. Eenmaal klaar feliciteerde ze mij, en dat verbaasde mij. Toen ze eenmaal de kamer verliet, vroeg ik Miguel direct te vertalen. Ik verwachtte eigenlijk dat hij zou zeggen dat ze had gezegd dat ik het weg moest halen, ze klonk namelijk zo boos, maar ja dat is meestal de Portugese/Spaanse manier van praten. Hij vertelde dat ze niet het feit dat ik zwanger was preekte, maar hem een preek gaf. Dat hij serieus moest zijn en blijven met mij, dat hij voor mij moest zorgen en zijn leven op orde moest houden, dat hij serieus moet zijn met zijn werk en dat hij er altijd voor mij en het kind moet zijn. Dat deed mij goed.

Vanaf dit moment is het hele circus begonnen, ik moest het iedereen gaan vertellen. Maar eerst, de 1e afspraak en gevolgd door een echo bij de verloskundige.

Donderdag 13 januari 2011, de eerste afspraak bij de verloskundige,

Wij gingen er heen, tegen het eind van de middag. Ik schaamde mij kapot. Dat mag je gerust weten. 2 jonkies naar de verloskundige, vreselijk. Er werd uitgerekend hoe ver ik ongeveer zou zijn en wat mijn uitgerekende datum was. Deze stond eerst op eind september maar is later vanwege een de termijnecho bijgesteld naar 7 september. Ik kreeg een Zwitsal tas mee. In dit tasje zaten een speen, een knuffel, informatieboekjes en een flesje. Dit is het moment waarop het voor mij begon, this was the real deal.

Thuis aangekomen zat mijn oma op de bank. Ook zij was natuurlijk geschrokken maar zij gaf mij een knuffel. Ondanks de awkward situatie wist ik dat mijn ouders er voor mij zouden zijn.

Met mijn zus had ik destijds een moeilijke band, al voor dat ik zwanger was. Zij deed haar ding, ik de mijne. We verschilden veel van elkaar. Ik was een hele lastige puber, en daar heeft ook zij veel last van ervaren destijds. Mijn zus nam het mij kwalijk dat ik haar niet in vertrouwen heb genomen. Ik begrijp dat, maar op dat moment niet. Op dat moment erkende ik alleen de slechte band die wij hadden.

De dagen erop volgden en ik lichtte langzaam iedereen in. Familie, vrienden, van whats left of them.

Op 20 januari 2011 kregen wij de eerste echo. Ik bleek al 7 weken zwanger. Dat was 2 weken verder dan dat wij in eerste instantie gedacht hadden. Zodoende werd de duedate dus aangepast naar 7 september.

Op 10 februari 2011 kregen wij nog een echo. Hier was ik 10 weken zwanger en werd de definitieve duedate vastgesteld op 7 september. Het was het mooiste dat ik ooit heb gezien. Mijn kleine pinda.

Toen eigenlijk alles zo goed als gedaan was, VK ingelicht, ouders, familie en vrienden, begon het pas echt. Ik werd dood en dood ziek. Ik hield niet eens een slokje water binnen. En zo begonnen de eerste 16 weken zwangerschap voor mij als een hel. (-10KG dat dan weer wel ;-)

In een volgende blog neem ik jullie wat dieper mee in hoe mijn vrienden en familie hierop reageerden. Wat hun reacties waren en wie ik hierdoor ben kwijtgeraakt.

NB. Ik wil benadrukken dat er in 9 jaar tijd veel veranderd is. Zo zijn mijn vader en ik 2 handen op 1 buik en is hij de beste vader voor mij en opa voor mijn kinderen die ik kan wensen, is mijn moeder er altijd door dik en dun voor mij en mijn kinderen geweest, meer dan ik ooit had kunnen wensen en is mijn zus de allerbeste en liefste zus en gekste unicorn tante die ik mij kan wensen. Zonder hen had ik dit niet gekund.

** Ben jij of ken jij een tienermoeder die hulp zoekt? Stuur mij een berichtje, ik ben benieuwd naar je verhaal en ik help je graag.