Thuiskomst

Bij thuiskomst uit het ziekenhuis komen de emoties los. Het huis waar de box klaar stond is leeg. In de periode waarin we hebben gewacht op de curettage hebben wij deze opgeruimd. Dozen vol cadeautjes en zelf gekochte babyspulletjes gaan naar beneden in de kelder. In de hoop dat ze snel weer naar boven komen.

Het weer

WhatsApps stromen binnen, kaarten worden ontvangen en dierbare bellen om te horen hoe het gaat. In deze periode merk ik direct dat mensen het moeilijk vinden. Moeilijk om te vragen hoe het gaat. Zij zijn waarschijnlijk bang voor mijn emoties, antwoorden of reactie. Bekende die ik tegenkom in de supermarkt ontwijken mij of beginnen over het altijd makkelijke onderwerp ‘het weer’. Vrienden en bekenden bellen mijn ouders en zussen op voordat zij met mij contact hebben om te vragen of ze het over mijn miskraam kunnen hebben.

Praten

In verloop van de tijd spreek ik meer mensen over mijn miskraam. Ik kan goed praten over dit onderwerp en het helpt mij ook met de verwerking. De eerste reactie van de meeste vrouwen is ‘voor mijn eerste kindje heb ik een ook miskraam gehad’. Of ‘tussen mijn eerste en tweede heb ik ook een miskraam gehad’. Hieruit blijkt dat het geen veel besproken onderwerp is. Je praat erover als je het meemaakt maar het verdwijnt naar de achtergrond als je een stap verder bent in een nieuwe zwangerschap.

Conclusie

Naar aanleiding van deze conclusie ben ik mijn blog gaan schrijven. Praat over je miskraam, vraag aan mensen hoe het gaat na een miskraam. Ik heb altijd van mijn moeder geleerd, je kan beter tegen iemand zeggen dat je het heel moeilijk vind en niet weet wat je moet zeggen dan negeren of praten over het weer.

En dat gaat ook op bij dit onderwerp.

Praat, heb lief en steun!

Veel liefs Daphne.