Take your time boy

Het is inmiddels 10 uur 's ochtends en de kinderarts klopt aan.

De uitslag van de longfoto's zijn er en dat is niet mild. De foto's laten zien dat frenkie zijn longen erg 'mistig' zijn dit houdt in dat er vocht in zijn longblaasjes zit. En omdat hij verder geen infectie symptomen heeft, heeft de kinderarts contact opgenomen met het UMCG. We moeten rekening houden met de optie dat hij een aangeboren afwijking heeft aan zijn longetjes.

De grond zakte even onder onze voeten vandaan en ik begin dan ook ontroostbaar te huilen. Ik vraag waar we rekening mee moeten houden en de kinderarts zegt: Met alles, ook het ergste scenario..

Maar we moesten niet op de zaken vooruit lopen.

Inmiddels is er al vaak bloed geprikt en staat zijn slijm ook op kweek.

Dus er kan nog vanalles aan het licht komen. En vanaf nu overleggen ze met Groningen  en houden ze nauw contact.

De dag kruipt voorbij. Het is wachten, wachten, wachten. Het enige wat ik kan doen is frenkie vast houden, maar ook dat kost hem energie.  Daarom besloten we dat ik hem na het voeden een halfuur vast bleef houden en dan 2 uur in zn eigen bedje. Al stond deze direct tegen mijn bed aan, hij voelde zo ver weg.

De hele dag kwamen we niets meer te weten...

Ook de volgende dag bleven uitslagen uit.. wel wisten we dat de covid19 test negatief was.

frenkie  leek elk uur zieker te worden en omdat er nog geen enkele diagnose was kon er ook geen behandeling gestart worden..

Die nacht ging het nog slechter. Frenkie kreeg 40 graden koorts en snot. We waren heel bezorgd maar ergens ook blij met deze wending. Dit zou kunnen betekenen dat het toch een infectie was!

Er werd dus gelijk  een brede antibiotica kuur via het infuus gestart. Hij werd meerdere malen geprikt maar weer leek het onmogelijk om bloed te krijgen. Ook het infuus in zijn hoofd zat dicht dus moesten ze voordat de behandeling kon beginnen een nieuw infuus inbrengen. Uiteindelijk lukte dit in zijn handje. Om de 6 uur een spuit antibioticum.  Nog steeds waren er geen uitslagen bekend.  De volgende dag was net als alle andere dagen.. afwachten. Wel dronk frenkie steeds korter en ging zn ademhaling dan enorm pieken.  Het kostte hem teveel kracht die hij veel beter kon gebruiken.  Inmiddels liep frenkie helemaal vol met snot, hij werd meerdere malen per dag gespoeld om het los te krijgen.

We kozen ervoor om een neus  maag sonde in te brengen en ik begon met kolven. Want hij moest en zou borstvoeding blijven krijgen.

Na  36 uur antibiotica gekregen te hebben  en geen kracht te hebben verloren met drinken begon hij enigzins te stabiliseren.  Zijn ademhaling bleef iets rustiger en ook zijn hartslag was niet meer torenhoog.

Voorzichtig begonnen de artsen te opperen dat de antibiotica aansloeg en hij dus een dubbele longontsteking met een bacteriële infectie onder de leden leek te hebben.

Vreselijk natuurlijk maar wel de beste uitkomst die we konden krijgen. 

Wel had Frenkie echt nog zuurstof nodig maar dit leek hem te irriteren. Dus werd er een bevochtiger tussen geplaatst zodat het niet alleen maar droge lucht was wat in zijn kleine neusje geblazen werd.  Frenkie kreeg weer een klein beetje meer energie dus begonnen we  weer met drinken aan de borst. We wogen hem van te voren en na het drinken aan de borst weer. Wat hij dan zelf nog niet had kunnen drinken werd via de sonde bijgevuld.

Wat een rollercoaster maar wat waren we dankbaar dat frenkie goed leek te reageren op de behandeling. De angst dat hij een aangeboren afwijking kon hebben was er nog steeds maar hij werd iig iets beter. En dat was al zo positief!!

We begonnen langzaam vertrouwen te krijgen in Frenkie zijn herstel en de rust begon enigzins terug te keren.

In mijn volgende blog vertel ik hoe het verder ging.

Liefs Britta