(Stief) kinderen zijn een verrijking

Mijn eerste reactie too good to be true...!

Toch zou het mooi zijn als er meer (stief)moeders dit zouden doen. Zoals in de brief stond, jij stond niet geplanned....

Zo ging het ook met mij. Inmiddels 4 jaar geleden kwam ik de liefde van mijn leven tegen tijdens een strandfeest. Hij was (tot dat moment) de onzichtbare broer van een goede vriend van me. 

Het klikte gelijk. Ik had zelf geen kinderen, hij twee kinderen en lag in scheiding. Ik nam dat voor lief want was immers verliefd.

Natuurlijk was het niet zo gemakkelijk als ik had gedacht. Het huwelijk van 12 jaar was doodgebloed en ze waren het er allebei over eens dat scheiden de oplossing was, zeker toen bleek dat de vrouw was vreemd gegaan met de beste vriend van mijn partner. 

Afijn, vanaf moment een heb ik respect gehad voor de ex partner en moeder van zijn kinderen, maar dat was (helaas of natuurlijk) niet wederzijds. Ik was de boeman ondanks dat ze inmiddels gescheiden waren. De moeder had verwacht dat manlief in de buurt zou blijven wonen om voor de kids te zorgen. Hij verkoos een nieuw leven met mij elders...

Wat voorheen wellicht een gemakkelijke scheiding was geweest werd een vechtscheiding... (Om geld!)

Ik had inmiddels goed contact met zijn kinderen en herinner me whatsapjes van de dochter dat mama zo boos was op mij.... Ik heb altijd geprobeerd om met respect over haar te blijven praten.

Een half jaar later kreeg mijn partner kanker en wie stond er aan zijn bed voor de operatie? Juist, ik. Zijn ex had moeite om mij te ontmoeten. Zelfs zijn kinderen zijn niet geweest. En nog steeds probeerde ik haar te begrijpen. Nadat mijn partner genezen verklaard was na de operatie volgden vervelende maanden. Mijn partner was namelijk net begonnen met zijn eigen bedrijf net voor zijn kanker en kon dus geen aanspraak maken op een uitkering. Amper een maand later lag er een gerechtsbevel op de mat voor allimentatie. Zijn ex had een gesubsidieerde rechtsbijstand, mijn partner niet omdat hij zzp er was. Een lange rechtszaak volgde.

Ondertussen waren zijn kinderen om de week bij ons en zorgde ik voor ze. We deden leuke dingen en kreeg steeds beter contact met ze. Het was niet altijd even gemakkelijk aangezien het pubers waren, maar ik liet ze dan lekker en nam wat afstand. 

Een jaar later had mijn partner een uitgezaaide vorm van kanker waarop chemo's volgden. Ik was amper 8 weken zwanger van onze tweeling.

In dat half jaar van behandelingen heeft de moeder van mijn stiefkinderen (want de kids voelden zo inmiddels) niet een keer contact gezocht. De rechtszaak werd on hold gezet. En nog steeds probeerde ik haar te begrijpen....

Gelukkig werd mijn partner weer genezen verklaard en werden 2 maanden later onze 2 wonders geboren. Mijn partner kon langzaamaan weer aan het werk en de rechtszaak werd weer hervat...

De uitspraak was realistisch: mijn partner moest met terugwerkende kracht allimentatie voor zijn kinderen betalen.

Ik werd ineens kostwinnaar.... Dat zat ook niet in mijn planning...

We zijn inmiddels weer een tijd verder. De girls doen het fantastisch (het sprongetje voorbij), we wonen klein maar fijn in een heerlijke buurt, zijn allemaal gezond.

Waar deze blog over ging was het respect voor de moeder of stiefmoeder.

Na 4 jaar ellende van rechtszaken, kanker had ik toch stiekum gehoopt op een (onverwachtse) ontmoeting of blijk van waardering. Ook al zat ik niet in 'het plaatje', ze hadden t ook slechter kunnen treffen. Mijn stiefkinderen zijn altijd blij als ze papa zien en ik hou ook van ze. 

Af en toe doet het pijn omdat, net als de moeder van de (stief) kinderen, ik dit ook niet in de planning had. En toch, als ik het van tevoren had geweten had ik precies hetzelfde gedaan....

Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat de moeder van mijn stiefkinderen mij niet wil ontmoeten. 

Mijn stiefkinderen brengen ons om de week veel vreugde en onze girls zijn dol op ze. En daar draait het om! 

Misschien heb ik nog een beetje hoop op een handdruk in de toekomst en een blik van dankbaarheid. 

Ik hoop dat (stief)moeders door het lezen van deze blog realiseren dat we allemaal mensen zijn met de beste bedoelingen ( ook al pakt t vaak niet zo uit) maar blijf proberen om respect voor elkaar te blijven hebben (zeker als er kinderen in het spel zijn, zij kunnen er niks aan doen). Uiteindelijk begint het mooier maken van je leven bij jezelf, keer op keer ...op keer.