‘Sterkte, met de zwangerschap van je dochter’

9 jaar is ze inmiddels alweer! Ne-gen! Ongelofelijk hoe snel de tijd is gegaan. 

Ik weet nog als de dag van gister dat ik met een positieve zwangerschapstest in mijn handen stond. Eerst dacht ik nog dat het vanzelf wel over zou gaan; of dat ik een miskraam zou krijgen. Dat hoorde je immers best vaak? En ik zou het helemaal niet erg vinden op dat moment. Abortus zou ik nooit over mijn hart kunnen halen. Of misschien kon ik de baby wel bij een stel brengen dat zelf kinderloos was. Kon ik in ieder geval door met mijn leventje. 

Zomaar wat dingen die toen door mijn hoofd heen flitsten. Ik was nog geen half jaar samen met mijn vriend en slikte de pil. Weliswaar niet heel stipt maar ach, zo’n vaart zou het toch niet lopen? Wel dus. 

Als je 17 en zwanger bent is het allesbehalve rozengeur en maneschijn. Overal waar ik kwam werd ik nagekeken. Ik had niet dat euforische gevoel bij een echo, of dat mijn hart een sprongetje maakte bij al die leuke babykleertjes. Zou dat gevoel nog komen vroeg ik me af? 

Ik herinner me nog goed dat mijn moeder een kaartje kreeg van iemand uit de kerk met ‘sterkte met de zwangerschap van je dochter.’ Dat wat ze geschreven had kwam er op neer dat ze gefaald hadden in de opvoeding en dat het arme kindje dat geboren werd er maar niet onder hoefde te lijden. Ik weet nog dat ik zó boos was dat ik ervan moest huilen. Onbewust had ik dus toch wel die gevoelens ontwikkeld. 

Onze ouders hebben er vanaf dag 1 alles aan gedaan om ons te helpen. Ik mocht de eerste tijd gewoon thuis blijven wonen met de baby, wat veel beter zou zijn dan al samen in een huis te wonen. Gelukkig stond mijn vriend er volledig achter om samen een leven op te bouwen met ons kind. 

Toen Marissa geboren werd voelde ik direct dat het ons kindje was. Dat ze geliefd was en dat ik voor haar wilde zorgen, ondanks mijn/onze jonge leeftijd (mijn vriend was 22). Gek wat die 9 maanden zwangerschap met je kunnen doen! 

Lees de rest van het verhaal in deel 2!