Spugen tot je groen zag

Je dronk altijd al minder dan de andere kindjes. Ik hoefde me geen zorgen te maken zei het CB. Je groeide goed. Ik maakte me wel eens zorgen over je, je was erg gevoelig en snel van streek. Liep soms wel uren met je in de draagzak om je in slaap te sussen. We hadden net een lekker weekend achter de rug. Ik had je nog een flesje gegeven en op bed gelegd. Even later hoorde ik een raar geluid en keek ik op. Je had een groot deel van je voeding er weer uit gespuugd. Kan gebeuren, alhoewel je nooit spuugde. Misschien had ik je te snel op bed gelegd. Er volgde drie lange nachten waarin je werkelijk niks binnen kon houden, je spuug verkleurde naar roze en had ontzettend veel pijn. We sliepen om de beurt met je op onze borst om je maar goed rechtop te houden. De huisartsenpost kon niks voor ons doen zeiden ze, maandag naar je eigen huisarts. Gelukkig konden we vroeg terecht en mochten we gelijk door naar de spoedeisende hulp, want de dokter zal al tekenen van uitdroging. Eenmaal in het ziekenhuis begon het gezeik. Wij dachten al te weten wat je had; maar de doktoren zagen het anders. Een dag ter observatie en om de drie uur een volle fles waarvan je niks binnen kon houden. En elke keer maar weer de pijn van het spugen, je keeltje helemaal rauw. Gelukkig was er een verpleegkundige die naar ons luisterde en ervoor zorgde dat de doktoreb een echo van je buikje gingen maken. Een dag en nacht verder eindelijk het verlossende woord; pylorushypertofie. Een te krappe spier aan het einde van je maag. Geen druppel voeding kwam er meer doorheen. We werden direct overgeplaatst naar het AMC in amsterdam. Wat een opluchting was dat, kundige mensen die lief en begaan met je waren. Inmiddels had je een infuus en een hevel. Je maagje was helemaal leeg en moest ook leeg blijven totdat je was geopereerd. Twee dagen moesten we wachten, je had zo'n honger. Huilend smeekte je me om eten, mijn hart brak, terwijl ik wist dat je er toch niks van binnen zou houden. Eindelijk was je dan aan de beurt, mijn kleine schat. Net 9 weken oud en onder het mes. Ik voelde me alleen maar opgelucht, eindelijk zou je verlost worden. Na een anderhalf uur mocht ik je weer opzoeken. Daar lag je in je medisch wiegje, nog lekker uit te slapen. Drie uur later mocht je alweer je eerste flesje die je goed binnen kon houden. De operatie was goed gegaan en je knapte zichtbaar snel op. De volgende dag mochten we alweer naar huis. Het is nu alweer even geleden maar ik geniet nog van elke fles die ik je nu kan geven.