Soms gaat het veel te snel!

Drie kleintjes thuis, 2 zieke honden, een zieke poes een part-time baan en nu ook nog de bijkeuken onder constructie om een eigen bedrijf te beginnen. Maar vanochtend had ik toch even zo'n zucht momentje. Onze kleine man is 6 maanden oud... 

Wat is de tijd voorbij gevlogen!

Het lijkt soms alsof het nog vorige week was dat je in het ziekenhuis op mijn borst werd gelegd. En wat zijn we blij met jou; onze verrassing... 

We zijn 'oudere' ouders. Zo voelen we ons niet natuurlijk, maar goed, als je op je 34ste nog eens begint met kindertjes, tsja, dan ben je niet zo piep meer. Nadat Noah en Luna geboren waren vonden we dan ook dat we maar verstandig moesten zijn en niet nog voor een derde moesten proberen. Eigenlijk wilden we er nog wel 3, zó leuk vinden we het, maar de zwangerschappen en bevallingen zijn bij mij niet zo van een leien dakje gegaan. En ik was 38, mijn uiterste houdbaarheid datum kwam al dichterbij. Dus Dwight zou, heel verstandig, zich laten steriliseren (waarom steriliseer je een man, maar castreer je een hond??? Sorry, vage gedachte tussendoor). Hij was al bij de dokter geweest, alle vooronderzoeken al laten doen toen we erachter kwamen dat onze verzekering het niet zou dekken. 

Ach, geen probleem, dan wachten we gewoon tot december, verandert hij zijn verzekering en kan hij in januari alsnog onder het mes. Het was immers al september.......

Haha, ja, die voel je op je klompen aankomen zeker???

Druk, druk, druk op het werk, de weken vlogen voorbij. En ja, laat ik maar eerlijk zijn, die voorbehoedsmiddelen zijn ook niet fijn. Van de pil wordt ik Attila de Hun en dat gehannes met condooms daar word je ook niet blij van. Dus wij gebruikten de, niet zo betrouwbare, periodieke onthouding en 'voor het zingen de kerk uit' gecombineerde aanpak. 

Dan is het trouwens best belangrijk dat je je kalender bijhoudt! 

Één van onze honden had net een prik gehad die na 3 weken herhaald moest worden. Ik dacht slim te zijn om de week erna (dacht ik) meteen maar even die vervolgafspraak te plannen zodat ik dat niet zou vergeten. Tot mijn grote verbazing zei de assistente dat er al drie weken voorbij waren en dat Puk vandaag haar prik wel mocht hebben!

Hmmmmmmmm, even denken, wat heb ik dan nog meer gemist in die twee weken???? Dat was letterlijk mijn eerste gedachte. Haha, ja, een eisprong dus!

Nou, ze kunnen zeggen wat ze willen over verminderde vruchtbaarheid na je 38ste maar ik zal dan wel de uitzondering zijn die de regel bevestigt want bij ons was het raak! In november stond ik met een positieve test in de badkamer. 

En, vergeef me, lieve Owen, maar wat was ik boos!!! Als je eenmaal voor jezelf dat hoofdstuk hebt 'afgesloten' dan komt het wel even binnen als je dan tóch zwanger blijkt te zijn. Dwight was meteen blij, maar ik had wel even een weekje nodig om aan het idee te wennen. Jouw zwangerschap bleek ook nog de moeilijkste van de drie. Alles wat ik kon krijgen dat had ik ook wel zo'n beetje, ik kreeg zelfs zwangerschapsdiabetes! Ik moest vervroegd onder controle bij het ziekenhuis vanwege alle problemen en moest uiteindelijk zelfs bijna elke dag aan de monitor omdat ik je niet meer voelde. Uiteindelijk hebben ze besloten om met 38 weken de bevalling op te wekken. Voornamelijk omdat het er op ging lijken dat jij een forse 9 ponder zou worden!

Eenmaal in het ziekenhuis ging het perfect; van alle bevallingen was die van jou verreweg de gemakkelijkste. We hebben er van genoten, zelfs ik! Samen met Dwight en mijn beste vriendin hebben we van deze laatste bevalling echt een feestje gemaakt. We waren zelfs zó jolig aan het doen dat de verloskundige ons vroeg of we geen video konden maken voor ze om aan toekomstige ouders te laten zien onder het mom van 'zo kan het ook', haha.

En en 9 ponder bleek je gelukkig ook niet te zijn, je was een volstrekt gemiddelde 3600 gram.

Wat zijn wij blij dat dingen soms niet gaan zoals gepland... Wat zijn we enorm blij met jou, onze heerlijk lachende verrassing!

Maarreh..... Die 'castratie' is inmiddels wel een feit hoor!