Snap
  • Baby
  • Voeding

Smakelijk eten, hap hap hap

Al enige tijd staart Luc vanuit zijn wipstoel bijna het eten van ons bord. Tijd voor het eerste hapje!

En dan is het zover, tijd voor het eerste hapje. Al enige tijd staart Luc vanuit zijn wipstoel bijna het eten van ons bord. Zo erg, dat er bijna een schuldgevoel ontstaat wanneer ik nog een hap neem en hij wéér niets krijgt. Naja, niets... wel zijn fles natuurlijk, maar hij kijkt er niet minder triest bij.

Vol goede moed besluit ik om (jaja, ik weet het, tegen de adviezen in), te starten met een fruithapje. Lekker zoet, wie wordt daar nou niet vrolijk van. Luc dus, hij kijkt me aan met een blik alsof ik hem probeer te vergiftigen. Ook een ruime week later spat het enthousiasme er toch niet van af, dus ik gooi het over een andere boeg: groente. Met grote ogen en een mond die alweer wagenwijd opengaat zodra het eerste hapje is doorgeslikt, is de boodschap duidelijk: MEEEEEEER!

Ik ben verbaasd. Ik houd niet van groente. Nog steeds niet. Mijn lievelingseten begint nog steeds met een P. Nu is dit vrij normaal als je in groep 4 zit, maar gaandeweg het leven horen hier toch meer culinaire dingen voor in de plaats te komen. Bij mij niet. Patat, pannenkoeken, pizza. Ik zou het goed doen op ieder kinderfeestje. Groente eet ik omdat het moet, niet omdat het lekker is. Een noodzakelijk kwaad, dat is het. En mijn zoon, die toch echt uit mijn buik komt, smult van groente. Hoe kan dit? En vooral: hoe gaan we dit zo houden? Het lijkt me ideaal, een kind dat op zijn verjaardag graag drie soorten groente wil eten, dat niet naar de Mac wil maar liever een salade eet.

Toch blijf ik zitten met de vraag... Van wie heeft hij dit? Het antwoord moet dan maar kort zijn: Van mij, want ik heb het niet meer!