Slaapregressie

Na ruim een week weinig tot niet te hebben geslapen, overdag het gevecht met t kind aan moeten gaan om hem overdag een klein beetje slaap te laten inhalen en onderwijl ook nog weer voor het eerst aan het werk te zijn, was ik het strontzat! En toen, na een flink aantal uren googlen, vond ik het antwoord!

Je leest overal over de zogenaamde sprongetjes van een baby/Kind, maar aangezien meneertje netjes op tijd zijn 12 weken sprongetje had gehad wist ik dat dat het niet zijn kon. Maar ineens kwam hij in de nacht steeds vaker, kwam steeds moeilijker in slaap(ook overdag) en wilde ineens veel vaker eten. En uiteraard, een kind dat moe is word cranky, dus vroeg eigenlijk constant aandacht. Ik snapte er niks van, we hadden een heel makkelijk kind altijd, het kon geen sprongetje zijn, deed ik misschien wat fout? Was het mijn stress vanwege mn werk waarop hij reageerde? Ging mijn melkproductie achteruit? Was er iets anders wat ik niet goed deed?

Ik ging steeds harder twijfelen aan mezelf. Totdat ik het verlossende antwoord vond; slaapregressie! Het klopt perfect met de huidige situatie; kind kan/wil niet slapen, eetpatroon veranderd en de kleine heeft net iets groots nieuws geleerd(omrollen, kruipen, zitten, lopen). Blijkbaar kan dit 2 tot 6 weken duren, dus bereid je maar vast voor. De eerste keer dat dit voorkomt is rond de 4 maanden(Dus rond te tijd dat de meeste moeders net weer aan het werk gaan, ideaal). 

Ik dacht dat ik de enige was, totdat ik op facebook bij moeders die kleintjes van rond dezelfde leeftijd hebben, ook de vragen ontstonden. Zodra ik slaapregressie als antwoord bood kwamen er overal kreten van herkenning! Het is zo fijn om te horen dat je het niet fout doet bij je kind, maar dat het gewoon even een moeilijke fase is waar je samen doorheen moet.

Helaas vind je op het internet alleen maar van alles over de sprongetjes, heel erg slecht dat dit soort dingen daar niet in voorkomen. Aan de ene kant probeert iedereen je voor te bereiden op de moeilijke fases, maar wel alleen degene die met de meest bekende theorie strookt, de anderen moet je zelf maar uitdokteren.

Dus mama's (En papa's die dit lezen) herken je jezelf in dit verhaal? Weet dan: het ligt niet aan jou, je doet niks fout, je kindje heeft het gewoon even zwaar en het gaat over. 

Ik zit inmiddels op ruim anderhalve week(welke ook lastiger zijn gemaakt door het feit dat mn eerste menstruatie is doorgekomen, oftewel lagere melkproductie dus nog vaker aan moeten leggen, en de krampen die echt niet mis zijn en laten we het maar niet hebben over de extra emotionele impact) maar met een beetje mazzel ben ik er met een paar dagen weer doorheen. En als ik pech heb gaan we nog een maand zo door. 

Het is gelukkig maar een fase.