Slaap lief kindje slaap (deel 1)

Samen met onze peuter zetten we de net bestelde Co-sleeper in elkaar. Wat verheug ik mij erop om ons kleintje straks dichtbij ons te hebben. Ik ben van plan om borstvoeding te geven en hoe fijn is het dat ik ’s nachts mijn bed niet uit hoef maar hem zo bij mij kan rollen.

Nu Eden al 15 maanden bij ons is kan ik zeggen dat ik heb genoten van de Co-sleeper. Maar op sommige avonden heb ik hem ook verafschuwd. Was het Eden zijn karakter, Eden zijn behoefte aan nabijheid, de 10 maanden borstvoeding of de Co-sleeper? Wat heeft ervoor gezorgd dat Eden 14 maanden lang niet zelf in slaap kon vallen?

Soms hoor of zie ik verhalen voorbij komen van ouders die maanden of jaren lang gebroken nachten hebben. Ouders met wallen die leven op koffie en het moeten doen met een paar uur slaap per nacht.

Wij kregen 3 jaar geleden Ezra. De eerste maanden lag hij lekker bij ons op de slaapkamer. Na 9 weken sliep hij door (vanzelfsprekend wel met een voeding tussendoor). Wallen? Nee hoor, we sliepen beter dan ooit met onze heerlijke baby. Wel- of niet doorslapen is absoluut geen graadmeter voor goed ouderschap, maar ik voelde me wel een beetje trots dat dit zo goed was gegaan.

Eden sliep eigenlijk ook heel vlug door. Lekker bij ons in bed of in de Co-sleeper. Soms viel ik in slaap na het geven van een voeding en zo lag Eden wel eens bij mij te slapen totdat ik wakker werd en hem voorzichtig in zijn bedje naast ons legde.

Samen besloten we dat Eden in ieder geval bij ons op de kamer zou blijven liggen zolang hij borstvoeding zou krijgen. Op dat moment wisten we niet dat ik het 10 maanden vol zou houden.

Maanden gingen er voorbij. We waren wel weer toe aan een avondje voor ons alleen. Daarom besloten we Eden rond 6 maanden 's avonds op bed in zijn eigen kamertje te leggen. We zouden hem er weer uithalen wanneer we zelf naar bed zouden gaan en hem dan bij ons leggen.

Top idee, vonden we zelf, maar daar dacht Eden ander over.

Ondanks dat hij overdag prima sliep op zijn kamertje zette hij het 's avonds op een huilen. Echt hysterisch, de hele buurt mocht meegenieten.

Snel haalden we hem er weer uit. Laten huilen past niet bij onze opvoeding en we accepteerden dat Eden onze nabijheid nodig had.

En zo zaten wij 9 maanden lang met Eden beneden in de avonden. Soms viel hij in onze armen in slaap en konden we hem weg leggen in de box. Soms was hij ook hele avonden wakker en viel hij later in bed, aan de borst in slaap.

Soms probeerden we het weer wat avonden op rij. Maar het laten huilen voelde zo niet oké. Zelf bijna huilend maakten we nog net geen ruzie wie ons liefje weer uit bed mocht halen.

We snapten heus dat we het zelf in stand hielden. Maar Eden had ons gewoon nodig en wat was het vaak ook genieten met hem in onze armen op de bank of in bed.

Toch merkten we ook dat ons lichaam helemaal vast zat en ons slaapritme er echt onder leed, omdat Eden veelal tussen ons in lag. In bed tegen elkaar aanliggen was er niet meer bij omdat Eden die plek had bemachtigd.

We besloten dat het na 9 maanden genoeg was. Wij wilden onze avonden terug en Eden moest leren te slapen in bed.

Omdat we hem niet wilde laten huilen besloten we samen met hem op bed te gaan liggen.

Om en om brachten we Eden naar bed. Een ritueel wat soms wel 3 uur duurde en soms ook nog eens zonder resultaat maar een zwaar gefrustreerde ouder rijker.

Meestal sliep ik eerder dan Eden en werd ik uren later wakker of wakker gemaakt door Sander. Doordat ik dan al had geslapen werd ik in de nacht weer wakker, maar wat ik nog veel uitputtender vond was het verlies van mijn avonden. Na het eten begon het spitsuur waarin de kindjes in bad en naar bed moesten. Degene die Eden niet naar bed bracht zorgde voor het opruimen van het huis, en geloof me, onze kinderen laten bommen ontploffen.

Rond 19.00 vertrok een van ons met Eden naar onze slaapkamer. Op bed kreeg hij een papfles en daarna ging het licht uit en was het elke dag weer hopen dat hij snel in slaap zou vallen.

Het kwam er dus op neer dat ik of Eden naar bed bracht of het huishouden deed. Met een beetje mazzel kon ik nog een uurtje zitten voordat ik weer naar bed kon.

We werden overladen met uiteenlopende adviezen. “Gewoon laten huilen.” “Overdag lekker wakker houden!” “Bij je in bed nemen.” “Absoluut niet bij je in bed nemen.” Gelukkig kreeg ik ook begrip en steun maar veel van de adviezen waren absoluut niet helpend.

Toeval bestaat niet denk ik soms. Via Instagram kreeg ik een bericht over een slaapcoach doorgestuurd. Hoe dit ons leven heeft 'veranderd', verbeterd moet ik eigenlijk zeggen en hoe zij ons heeft geholpen lees je in het volgende blog.

Kijken jullie mee in ons leven als gezin van vijf? Klik dan even hier.