Slaaaaaap kindje slaaaap

Tuurlijk weet je dat, wanneer je een baby krijgt, er 's nachts wel eens uit zou moeten. Dat doe je met liefde, je ziet dat lieve ukje, kruipt er tegenaan en aait over dat bolletje. Punt. Maar geloof mij, na 14 maanden elke nacht minimaal vier, maar gemiddeld toch zeker zes keer een kwartier in de weer zijn om je droppie weer rustig te krijgen, is het genieten van die nachtelijke momentjes er wel vanaf. Na maanden van zelden langer dan 2 uur aaneengesloten slapen, is er wel meer weg dan het genieten. Om maar eens te beginnen: concentratie, geheugen, geduld... Manlief en ik waren onszelf niet meer, de wanhoop was nabij. 

Inmiddels waren we ongeveer overal actief qua hulp en begeleiding: fysio, prelogopedist (eten was ook moeilijk), kinderarts, KNO-arts, chiropraktor... Als we niet moe werden van de nachten dan was het wel van alle (semi)medische dagafspraken. Zelfs de neusamandel van ons kleine dropje is verwijderd: totaal geen verschil merkbaar. Dus je zoekt verder. De osteopaat werd aan het lijstje toegevoegd, meer uit wanhoop dan uit verwachting op beterschap. En zowaar, de dag daarna kon meneer eten! Dat was een mooi begin, maar qua osteopaat bleef het daarbij. Weer verder gezocht en terecht gekomen bij een bioresonantietherapeut (bij ons thuis 'mevrouw abracadabra' genoemd). Het advies: ukkie is gevoelig voor de straling van de babyfoon, dus haal die van de kamer. Dat is nu ruim anderhalve week geleden en sindsdien nog maar twee keer per nacht wakker! We slapen, zijn uitgerust en worden weer onszelf.

Het advies van mij aan iedereen met slapeloze nachten: probeer de babyfoon actie, maar vooral: blijf zoeken! Ga ook naar de abracadabra therapeuten, ook al geloof je dr niet in. Als het 'gewone' medische traject je niet voldoende helpt, leg je er niet bij neer!!! Zonder slaap houd je het niet vol. Je merkt pas hoe erg je erdoor heen zat, als je er weer bovenop bent.