Snap
  • Baby
  • Gezond

Schuldgevoel van een moeder

Had ik iets anders kunnen doen? Had ik dit kunnen voorkomen? Had ik...?

vorige blog

Ik weet niet of iedere moeder dit heeft waarbij het kind een aandoening heeft, maar mij heeft het best lang parten gespeeld. We werden dagelijks geconfronteerd met de zorgen en lichamelijk aandoening van onze zoon. Ik ben het type dat graag alles snapt en tot in de details uitzoekt wat er gebeurt, hoe dat komt, waar dat vandaan komt, hoe we het beter kunnen maken, maar ook kan ik het een volgende keer voorkomen?

Bij een deze aandoening: Ideopatische Congenitale Vertical Talus ligt de moeilijkheid van het beantwoorden van dergelijke vragen al in de naam: een ZONDER AANWIJSBARE OORZAAK aangeboren aandoening. Ik heb uiteraard wel het internet afgezocht naar voetaandoeningen die alleen voorkomen (dus niet in combinatie met een chromosoom afwijking) en dan komt er nog weinig naar boven.

Het enige wat ik op een gegeven moment wel had gelezen is dat een baby in de eerste 12 weken (als het hele lijfje gevormd wordt) en dat het door te weinig vruchtwater klem kan zitten waardoor de botten in een verkeerde stand groeien. Te weinig vruchtwater kan onder andere komen door stress. Nu heb ik een drukke baan en ook al een dochter thuis, dus stress in die eerste weken van een zwangerschap is niet ondenkbaar. Daar heb ik mij tijden schuldig om gevoeld en ook echt moeite mee gehad.

Nu, een aantal jaar later, besef ik me dat dat niet nodig is. Als je gaat praten over aangeboren voetaandoeningen is het bijzonder hoeveel mensen dat kennen, zelf hebben of iemand in de familie/vriendengroep hebben die daar last van heeft (gehad). Op een gegeven moment heb ik voor mijzelf besloten dat ik mij hier niet meer bezwaard door laat voelen. We hebben mijn zoon alle zorg gegeven die hij nodig had en hij is nu een vrolijke, levendige vierjarige met littekentjes op zijn voetjes. Ik heb niets gedaan tijdens mijn zwangerschappen waarbij ik mijn kinderen willens of wetens in gevaar heb gebracht, de natuur gaat haar eigen gang. Tegenwoordig kan ik het gelukkig laten rusten.

volgende blog

7 jaar geleden

Gelukkig dat je het kan laten rusten. Je hebt immers niet willens en wetend dingen gedaan die je niet had moeten doen.