Sam 6 maanden: en toen waren er ineens tandjes!

Deze maand was Sam half jarig. En buiten dit gegeven waren er nog een heleboel andere mijlpalen om te vieren. Zo is hij flink gegroeid, wordt het nu echt een klein mannetje om te zien en heeft hij als klap op de vuurpijl ineens tandjes. Dat verklaart de huilbuien, rode wangen en spuitluiers…

Vaste hap

Vorige maand hebben jullie alles kunnen lezen over Sam zijn eerste vaste hap. Was het in het begin allemaal nog wat onwennig, inmiddels zit hij als een jong vogeltje met zijn mondje wagenwijd open als ik met het lepeltje met groente erop aankom. Het enige wat hij nog steeds niet echt lekker vindt is bloemkool. We hebben het nu twee keer een paar dagen achter elkaar geprobeerd, maar hij wordt er niet heel blij van. Elke keer is hij heel enthousiast als ik met het lepeltje aankom, om vervolgens super teleurgesteld te zijn dat ik weer dat vieze spul erop heb gedaan. Zijn gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen. Wortel, pompoen en zoete aardappel daarentegen vindt hij heerlijk. Komende week willen we wat nieuwe groenten gaan proberen. Waarschijnlijk courgette, rode bieten en broccoli.

Stress!

Deze maand zijn we ook weer met Sam bij het consultatiebureau geweest. Alleen hadden we ons op de ochtend van de afspraak verslapen. We hadden om 8.40 uur een afspraak (en hadden ook netjes twee dagen van tevoren een reminder per sms ontvangen dus we waren er zeker van op de hoogte), maar we waren vergeten de wekker te zetten. Stom! Normaal gesproken wordt Sam altijd om 8.00 uur wakker, maar natuurlijk besloot hij precies deze ochtend iets uit te slapen. Om 8.40 uur schrok ik wakker en toen heerste er stress (of beter gezegd lichte paniek) in huize van Well. We besloten het toch nog te proberen en terwijl de een Sam met pyjama en al in de maxi-cosi zette, maakte de ander een flesje klaar voor onderweg in de auto. Om 8.50 uur kwamen we met onze out-of-bed look gestrest (en met het schaamrood op onze kaken) het consultatiebureau binnengerend, waar we gelukkig te horen kregen dat onze afspraak door kon gaan. De mensen die na ons aan de beurt waren, waren heel vroeg en dus konden ze de afspraken omwisselen. Wat een mazzel! Alles was helemaal goed met Sam. Hij is alleen iets te licht voor zijn lengte. Hij is inmiddels 70 centimeter lang en weegt 6890 gram. De arts zei echter dat we ons hier geen zorgen om hoefden te maken. Ze zag dat alles verder helemaal in orde was en ze gaf aan dat het waarschijnlijk komt omdat het zo’n actief mannetje is. We hoefden hem in ieder geval niet meer voeding te geven dan we nu al doen. Ze gaf wel aan dat we voor onze eigen gemoedsrust over een maandje even langs konden komen tijdens het inloopspreekuur, om te kijken of hij al iets aangekomen is.

Zitten

We merken dat Sam steeds meer probeert te gaan zitten. We gebruiken nu bijvoorbeeld nog het Stokke newborn zitje, maar hij leunt continu voorover als we hem eten geven. En ook in de maxi-cosi doet hij dit. We denken in ieder geval dat het niet lang meer zal duren voordat hij echt zit.

Ook in het badje kan hij steeds beter zelf zitten (wel met mijn hand achter zijn billen), waardoor hij ook een beetje met speeltjes kan spelen in het water. Super leuk vindt hij dit. Met die spartelbeentjes van hem is het alleen wel echt een waterballet, met een zeiknatte badkamer als resultaat. Het zou dus fijn zijn als hij straks echt zelfstandig kan zitten, want dan kunnen we hem lekker in het grote bad doen. Het kleine badje begint ook echt wel een beetje aan de kleine kant te worden.

Tandjes
Ook had Sam deze maand ineens weer een mega spuitluier. Alles zat onder: zijn broekje, de maxi-cosi… Daarnaast was hij de laatste tijd ook wel wat humeuriger, maar ik dacht dat hij weer middenin een sprong zat. Qua timing klopte dat namelijk precies. Maar op 11 december ontdekten we de echte boosdoeners van dit alles: tandjes. Zijn twee ondertandjes zijn namelijk doorgekomen. En dat betekent dat we vanaf nu ook al moeten gaan beginnen met tandenpoetsen. Zo’n raar idee vind ik dat.

De maand waarin…

Verder was dit de maand waarin we voor het eerst met Sam naar de huisarts zijn geweest. Hij hoestte heel erg (zo zielig!) en daarom wilde de huisarts hem even zien. Maar het bleek gewoon een flinke verkoudheid te zijn die vanzelf over moest gaan. Daarnaast heeft Sam deze maand met babyzwemmen zijn Pietendiploma gehaald (hij is heel goed in pakjes uit het water redden heb ik gehoord), kwamen bij mij hierdoor de tranen omdat dit de eerste mijlpaal van Sam was die ik heb moeten missen, hebben we Sam’s eerste Sinterklaas gevierd en hebben we de dag erna voor het eerst een Kerstboom met hem gehaald, en heeft hij een nieuw favoriet speeltje: een heliumballon. Die ballon had ik gekregen toen ik geopereerd was en hoewel Sam er in het begin een klein beetje bang voor was, werd het al snel zijn favoriet. ’s Ochtends als we hem uit bed haalden keek hij meteen zoekend naar het plafond om te zien waar de ballon was, en uren kon hij zich ermee vermaken door continu als een gek aan het touwtje te trekken. Intens verdrietig was hij dan ook toen de ballon na vier weken was veranderd in een zielig hoopje ellende dat niet meer kon vliegen. Als verrassing hebben opa en oma een nieuwe ballon voor hem gehaald.