Roze wolk? Of donderwolk? Part 1

Maart 2018

Ik voel mij niet lekker. Duizelig, misselijk. Ach, vast een griepje dacht ik. 

Zo begon mijn verhaal. 

Paar weken later stond ik met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik huilde van geluk. 

Echter was dit geluk van korte duur. Al snel veranderde de roze wolk in een grote donderwolk. Ik begreep mezelf niet. Hoe kan dit? En waar komt dit vandaan? Al snel had ik door dat het niet goed ging. Angst en verdriet waren emoties die al mijn gedachtes overnamen. 

Na een goed gesprek met de huisarts ben ik doorgestuurd naar een POP poli. Dit is een poli speciaal voor zwangere vrouwen die psychische klachten ervaren tijdens de zwangerschap. 

In de maanden daarna ben ik wekelijks naar de psycholoog geweest om te praten over mijn gevoel, gedachtes en emoties. Ik had eindelijk het gevoel dat ik alles kon zeggen & kon zeggen hoe zwart en eng mijn gedachtes waren. Ik schaamde mij ontzettend tegenover vrienden en familie. Ik heb ook nooit alles durven vertellen. Puur om het feit dat ik bang was om veroordeeld te worden. Dat was namelijk het laatste wat ik nodig had. 

Ik speelde voornamelijk mooi weer. Hoe gaat het? ‘Ja, wel goed hoor’. Dat was een standaard antwoord. Zonder emotie of gevoel. Gewoon ja. 

Ik had mij totaal afgesloten van de hele wereld. Ik zat in een enorm sociaal isolement. Het werk moest ik al snel neerleggen, omdat ik geen ruimte in mijn hoofd had. Resultaat; je gaat jezelf een ontzettende mislukkeling vinden. Gedachtes als: er zijn zoveel vrouwen die wel gewoon werken en wél kunnen genieten van de zwangerschap. Waarom ik dan niet? Deze gedachtes voedde mijn onzekerheid enorm en daarmee ook dat ik mezelf een nog grotere mislukkeling vond. 

Op een gegeven moment had ik amper contact met de mensen om mij heen. Tegen niemand vertelde ik eerlijk wat ik voelde. Alleen tegen mijn psycholoog. Zij was mijn rots en bij haar kon ik mezelf laten gaan.... 

De maanden slopen voorbij. Uren voelde als dagen. Dagen als weken en maanden als jaren. Oh, wat was ik er ontzettend klaar mee. Ik had er geen zin meer in. Ik wou het niet meer. Het hoefde van mij gewoon niet meer. Het was zo intens zwart in mijn hoofd. Vreselijk zwart. Ik zoek elke dag nog naar de juiste woorden om te omschrijven wat ik destijds heb gevoeld. Je voelt je zo eenzaam, niemand begrijpt je. Zo alleen op deze boze wereld waarin alles maar perfect moet zijn, waarin ieder streeft naar perfectie. Dat plaatje waar je stiekem van droomt, maar toch net weer anders uitpakt. Dat plaatje waar ik stiekem van droomde, was een onbezorgde zwangerschap. Genieten van alle voorbereidingen en dromen van je kindje. Helaas was dit niet weggelegd voor mij en met deze gedachte moest ik ook maar gewoon dealen. PUNT. 

November 2018

Het einde van de zwangerschap was inzicht. Het ging overigens wel wat beter. De donderwolk was zeker nog aanwezig, maar af en toe kwam er een wazig zonnetje te voorschijn. 

In overleg met de verloskundige en gynaecoloog werd er een datum besproken waarop ik ingeleid zou worden. Eindelijk was daar het einde van de lange, zwarte weg die ik de afgelopen maanden heb bewandeld. 

Ik werd ‘s avonds verwacht in het ziekenhuis om de inleiding te starten. Dit verliep allemaal vlekkeloos, totdat er geconstateerd werd dat de ballon niet heeft gedaan wat hij zou moeten doen. Na 36 uur in het ziekenhuis te hebben doorgebracht zonder resultaat hadden wij besloten om de inleiding af te breken en het af te wachten. 

Het werd snel zwarter weer in mijn hoofd. De gedachtes kwamen terug en het leek alsof ik terug bij af was. Het kon mij allemaal niet snel genoeg gaan. Wat een gevecht voerde ik weer in mijn hoofd. 

Dit ging een paar weken door. Met nog altijd de hoop dat de bevalling snel zou gaan starten. Ondertussen was ik bijna 41 weken zwanger. De dagen slopen weer voorbij en werd onzekerder met de dag. Waarom doet mijn lichaam niks? Waarom ben ik nog niet bevallen. Waarom moet ik zolang wachten? Waarom... Waarom... 

Het enigste waar ik naar verlangde was verlossing. Verlossing van deze ellende. Ik wil mijn lichaam terug. Ik wil de oude ik weer zijn. Allerlei gedachtes die weer door mijn hoofd rondspookte de dagen voor de bevalling. 

Januari 2019

Nog niet bevallen. Ondertussen was ik meer dan 41 weken zwanger. Plan gemaakt bij de gynaecoloog. Weer een inleiding. Deze keer succesvol. Na 20 uur was onze dochter daar dan. He he ik ben verlost. Dat was de gedachte die rondspookte door mijn hoofd toen ik mijn dochter zag. Ik was kapot. 

Moe en helemaal gesloopt van de bevalling zijn wij met onze prachtige meisje naar een kamertje gebracht om even bij te komen. 

Vanwege het termijn had ze in het vruchtwater gepoept. Zij moest ter observatie blijven in het ziekenhuis en na 6 uur zou de kinderarts even komen kijken om alles te checken en daarna zouden wij naar huis toe mogen. 

De kinderarts kwam. Keek. En zei: ‘Ik weet het niet.’ Wat weet je niet dacht ik? 

To be continued...