Ritje in de achtbaan

Terwijl Roanne (ruime 6 maand oud) heerlijk aan het spelen is, check ik even snel mijn mail. Boel spam en mail wat ook tijdens het dutje wel gelezen kan worden, maar het mailtje van de Wij jonge ouders wil ik toch even graag lezen.

Altijd leuk en handig om te lezen wat je kind al zou moeten kunnen, binnenkort gaat doen of over enkele maanden pas gaat doen, naast alle tips over opvoeden, slaapproblemen en weet ik het nog niet meer. In dit mailtje met info staat: over 3 maand, als je kindje 9 maand oud is, gaat hij of zij zelfstandig zitten. Ik kijk naar mijn voeten, waar Roanne ondertussen naast is gaan zitten. Ja je leest het goed, mijn draakje was in de tussentijd van haar speelkleed naar mij toegekropen en gaan zitten.

"Nou schat, hier heeft mama ook weer weinig aan. Over 3 maand krijg is pas de info over de fase waar je nu in zit", zeg ik met een knipoog. Deze wordt beloont met een stralende lach.

Met 1 ding heeft ze absoluut geen haast en dat is groeien, maar voor de rest gaat ze als een speer. Vooruit kunnen komen en het "zelluf" willen doen, straalt er vanaf. Toen ze 3 weken oud was, stond ze liever op schoot, dan dat ze zat. Dat vond ze heerlijk, en had ze het overzicht over alles. Voor haar rug mocht ze dat niet te lang, wat een hoop gebrul opleverde, als ze weer moest zitten of liggen.

Met 4,5 maand rolde ze op haar buik, en een kleine maand later ook weer terug op haar buik. Wat een schik had Roanne hiermee. Je zag haar gewoon denken, nu moet vooruit ook kunnen. Alleen hoe doe je dat? Elke dag een gefrustreerd kind, omdat het haar niet lukte, is ook geen pretje. Maar elke dag probeerde ze het gewoon weer.

Tot ze mij en haar zelf, met 6 maand verraste door te gaan zitten. Dat heerlijk trotse koppie van haar "Kijk mam, ik kan het best", zal ik nooit meer vergeten. Vlak daarna begon ze met tijgeren en na een week kroop ze rond.

Roanne ontwikkelde zich zo snel dat ik het soms amper kon bijhouden. We waren amper aan het 1 gewend of madame had al weer iets nieuws ontdekt. Regelmatig gaf mij dit het gevoel alsof ik in een achtbaan terecht was gekomen. Het ging soms snel, soms alsof je in een looping zat of een beangstigende bocht of juist op weg naar boven en dat het weer wat langzamer ging, voordat je met topsnelheid weer naar beneden suisde. Alleen duurde die langzame momenten voor mijn gevoel veel te kort.

Ook in de maanden hierna, bleef ze in dit tempo doorgaan. Ze kijkt, ze observeert en maakt het besluit: dat wil ik ook, dat kan ik ook en dan gaat ze ervoor. Als Roanne het in haar hoofd haalt dat ze het wil kunnen, blijft ze vanaf dat moment het net zolang proberen tot ze het kan. Ondertussen hou ik mijn hart vast, slik mijn angst weg (ze is nog zo klein) en laat het los. Wat absoluut niet makkelijk is bij zo'n klein hummeltje