Reeks 1, deel 3; Eindelijk word mijn baby van 8 weken opgenomen

25 november 2017;

Gelukkig de nacht is weer voorbij, het is vroeg in de morgen op zaterdag ochtend. Nog veel beter nieuws is dat je naast mij nog steeds ademt. Ondertussen voelt het echt als een overwinning dat je weer een nieuwe dag heb behaald. Hoe deze nacht was? Net zo als gister. Compleet alert en waakzaam bij elk zuchtje en piepje dat je laat met zeer weinig tot eigenlijk geen slaap voor mij.

Ga je dan vandaag echt weer wat beter worden klein mopje? In tegendeel. Waar je gister nog enkele slokjes dronk is dat vandaag niks meer. Helemaal nul. Je slaapt nog meer dan je al deed. Eigenlijk alleen nog maar. En ondertussen is je hele lichaampje continue kleddernat van het zweet. Je energie is op, je bent zelfs te moe om te huilen. Ik weet het niet meer met je. Behalve dat ik aan alles in mijn lijf voel dat dit echt foute boel is. Maar de artsen zeggen steeds dat er niks aan de hand is. Word ik gek? Begin ik door te draaien? Zie ik dingen die er niet zijn? De twijfel slaat toe. Zij zijn tenslotte de specialisten. Wie ben ik om daar geen gehoor aan te geven. Ondertussen word ik gek van mijn eigen gedachtes.

De uren gaan weer voorbij. Uren waarin jij alleen maar slaapt en zweet. Niks meer dan dat. Meer kan je niet. Je bent op, en ik ondertussen ook. Al dagen lang gaan we naar de arts, en heb ik meermaals telefonisch contact met ze. Maar hun zeggen dat er niks aan de hand is. Toch is dat er zeker wel! Of niet? Ik weet het ondertussen ook niet meer. Mijn gevoel zegt zoveel anders dan de artsen zeggen. Maar ik ben geen arts..

Tegen de avond word er voor mij besloten toch weer naar de arts te gaan. Dit kan niet langer. We moeten nu in actie komen. Al doe ik dat al dagen.. juist daarom wil ik niet. Sterker nog ik stribbel half tegen. Hoezo nu weer met een doodziek meisje slepen die haar energie wel beter kan gebruiken at the moment. Zeker gezien ik ervan overtuigd ben precies het zelfde als de dagen hiervoor te gaan horen. Dat er niks aan de hand is. Ik durf letterlijk niet meer naar de arts. "Ze zien me alweer aankomen" zeg ik.. en met tegenzin pak ik onze spullen om dan toch naar de arts te gaan. Veronderstelt dat ik zou zeggen "zie je wel..." om toch zoals ik ben even m'n gelijk te kunnen halen. Maar gelukkig! Nooit zo blij geweest om geen gelijk te hebben gehad. Je wordt opgenomen! Eindelijk! Hoe blij kan je zijn dat je pas geboren baby in het ziekenhuis wordt opgenomen? Heel blij! Nog niet met de grondige reden. Maar wegens overbezorgde ouders die al dagen op rij komen wordt er toch maar plaats gemaakt voor een nachtje ter observatie.

¨Ze is gewoon wat verkouden. We gaan haar vernevelen en dan zal ze vast drinken.¨ Is wat er word verteld. Ondertussen wordt er de hele avond verneveld maar zonder resultaat. Dit is ook precies wat ik ze de hele tijd al zeg. Dit is het niet, je bent niet verkouden. Maar ik kan schreeuwen, en nog word ik niet gehoord. De nacht komt nader het is al tegen twaalven. Er wordt besloten je voor nu met rust te laten. Je bent kapot. Letterlijk. De laatste arts komt nog even kijken hoe je ligt te slapen en zegt nog dat je waarschijnlijk morgen wel weer mee naar huis mag. "Goedenacht mevrouw" en de deur word weer gesloten. Stiekem hoop ik niet dat niet dat we morgen ochtend alweer buiten staan.. dat kan toch niet?

Word vervolgd..

Liefs Annous

Instagram; @liefsannous

website; www.liefsannous.nl