Prioriteit...

Voordat onze dochter geboren was, was alles spontaan. Mijn man is Angolees dus ergens letterlijk binnen vallen of plannen wijzigen op het laatste moment is de normaalste zaak van de wereld. Maar nu onze dochter er is, is dit een ander verhaal.

We proberen nog steeds zoveel mogelijk spontaan te blijven en dit lukt ook goed. Gelukkig slaapt onze dochter vrij goed. Dus reiswieg of campingbedje mee en we komen heel ver. Natuurlijk heeft ook zij haar mindere dagen of haar sprongetjes (zoals ze dat zo mooi noemen), maar over het algemeen mogen we echt niet klagen en juist zelfs in ons handen knijpen met zo'n makkelijke meid.

Maar nu komt het... Onlangs was het zoontje van vrienden van ons jarig. Hij was jarig op een zondag en ze hadden van te voren gebeld dat het feestje op zondag zou plaats vinden. Super leuk...had er al helemaal zin in.

Maar de zaterdag voor de zondag van het feestje werden we gebeld. Ja, een vriend van hen wou ook zijn verjaardag vieren maar om bepaalde redenen kon dat niet bij hem thuis, dus die kwam het bij hun vieren. Zijn verjaardag zou dan op zaterdagavond plaatsvinden, dus besloten ze om de verjaardag van hun zoontje tegelijkertijd te vieren met die goede vriend op zaterdagavond dus. En dat kregen we te horen aan het einde van de middag.

Normaal gesproken hebben we hier geen enkele problemen mee en gaan we er als nog naar toe. Maar op dit moment was het anders. Door een drukke middag wou dochterlief niet slapen. Ze ging rond 16.00 uur naar bed om nog even wat slaap in te halen, maar ze wou pertinent niet slapen. Ook om meerdere redenen. 1 daarvan is dat haar tante uit Angola is overgevlogen naar Nederland. Ze is gewoon Nederlandse, maar was geemigreerd met man en zoontje naar Angola. Wegens een overlijden in haar familie kwam ze voor een aantal weken terug. Dochterlief vond het dus veel te interessant dat tante in huis was (tante geeft haar ook heel veel aandacht), dat ze was wezen shoppen met mama en twee tantes en ze houdt gewoon van gezelligheid. Wat dat betreft is ze gewoon echt een klein Angoleesje, ze houdt van mensen om haar heen. Met als gevolg...een meisje dat niet wou slapen en een mama die het toch wel probeerde, omdat ze moe was.

Op het moment dat ik haar in bed had gelegd, ontvingen we dus de wijziging van de plannen. Ik gaf nog aan dat als ze goed had geslapen en vervolgens had gegeten, dat wij nog wel die kant op konden komen. Maar omdat mijn dochter absoluut niet wou slapen, heb ik haar uit bed gehaald, eten gegeven, nog even opgehouden en uiteindelijk laatste voeding en direct naar bed. Binnen no-time lag dochter te slapen.

Maar vanaf dat moment kwamen de telefoontjes binnen, waar ik bleef met de kleine. Mijn man was wel even langs gegaan namens ons. Even voelde ik me bezwaard en bedacht me dat ik mijn dochter misschien maar moest wakker maken om langs te gaan. Maar al snel zette ik dat gevoel aan de kant. Het ging mij om mijn dochter en niet wat de anderen dachten, vonden of wilden. Ik kon niet komen punt. Mijn dochter was moe, die had haar laatste voeding gehad, pyjama was aan en als ik haar wakker zou maken, dan had alleen ik de gebakken peren ervan. Het schuld gevoel wat ik had, praatte ik weg.

Voor mij was het al snel duidelijk...mijn dochters gezondheid en welzijn is mijn eerste prioriteit. Iedereen kan mij een schuldgevoel aan praten, maar ik ben hen niet! En alleen ik voed mijn dochter op, samen met mijn man. Uiteindelijk vond ik het heerlijk dat ik voor mijn  dochter had gekozen en dus eigenlijk ook voor mezelf. Heb zelf heerlijk op de bank gezeten met mijn laptop op schoot, terwijl dochter lief sliep. Het was even een me-time moment. Dus om mijn dochter als prioriteit te stellen...pakte uiteindelijk heel positief uit!!