Prikjes, nieuwe huiltjes en een hang-baby.

We rijden 's morgens optijd weg. Een sms herinnert mij eraan 5 minuten voor de afspraak aanwezig te zijn. Charlie ligt lief te slapen in haar Maxi Cosi als we onderweg zijn naar het consultatiebureau. Of zoals Kevin zei; "Schat we moeten morgen toch naar het concentratiebureau?" Juist Kevin, het concentratiebureau. Hij kleurt rood bij het horen van zijn fout. 

"Ik ben zo benieuwd hoeveel ze gegroeid is! Hopelijk ligt ze niet meer onder gemiddeld." Ik kijk Kevin aan en zie zijn bezorgde gezicht. Zo klein is Charlie helemaal niet. Al vanaf mijn zwangerschap spraken ze over groeiachterstand en een te klein buikje. Eenmaal geboren is ze prima in orde, een mooi klein meisje maar niets geks. En dat gemiddelde moet toch ook ergens vandaan komen? 'Onzin' denk ik als we naar binnen lopen. Ene oor in, andere oor weer uit. 

Deze keer zijn we beter voorbereid. Tijdens haar eerste afspraak hadden we geen wikkeldoek of deken bij ons. Erger nog was het feit dat we maar 1 hydrofiele doek hadden meegenomen die Charlie meteen onderpoepte toen ik haar luier los had gemaakt. Als je dan vervolgens nog 10 minuten moet wachten met een baby in luier zonder iets om haar heen te kunnen vouwen dan is gekrijs gegarandeerd.

Ik leg Charlie voorzichtig op het aankleedkussen. Ze slaapt nog. "Wat een plaatje" denk ik bij mezelf. Ik aai zachtjes haar wangetje en ben dolgelukkig. "Zó! Wil de kleine man niet wakker worden?" Ik kijk haar vernietigend aan. "Het is een meisje." Antwoord ik kil. "De vorige keer heb ik dat ook gezegt, kijk anders even in je afspraak wat het geslacht is voordat je iets roept." Het was eruit voor ik het wist. Omdat ze Charlie heet gaan ze er vanuit dat het een jongen is. "Tsja, dan had ik maar voor Anne of Eva moeten gaan. Dat is niet te missen" grapt de vrouw. Dat mooie roze truitje draagt blijkbaar niets bij aan het gokken van het geslacht. Ik laat het er maar bij en kleed Charlie uit. Langzaam gaan haar oogjes open en wordt ik begroet met een lach. Ik smelt.

Na het wegen en meten mogen we doorlopen naar de dokter. Charlie blijkt goed gegroeid te zijn! Gewicht en hoofdomvang nét boven gemiddeld en lengte nog steeds onder gemiddeld. Meteen vraag ik mij af of ze dan te zwaar is ten opzichte van haar lengte maar dit wuift de vrouw weg. "Charlie doet het keurig!" Zegt ze vriendelijk bij het zien van mijn frons. "Tijd voor de prikjes! Het zijn er twee maar het valt reuze mee!" Ze lacht om haar eigen rijm en rommelt wat in een lade. Ik kijk naar Kevin, hij staat wat nerveus te lachen. Ik draai me vast om. Ik weet hoe ik ben, zodra ik naalden zie dan val ik flauw. Verdorie, kan ik niet eens kijken bij mijn eigen dochter? Gelukkig houd kevin haar handje vast en kijk ik de andere kant op. Het is nog stil. Ineens klinkt er een felle hoge krijs gevolgd door een hartverscheurend huilen door de kamer. Ik draai me meteen om en zie nog net hoe het tweede prikje in Charlie's been gaat. Meteen pak ik haar andere handje en kijk Kevin aan. Beide herkennen we dit huiltje niet en vinden het ontzettend zielig. De vrouw pakt Charlie op en zegt tegen haar; "Ik heb jou pijn gedaan meisje, nu mag je naar mama." Ik sta al met uitgestrekte armen klaar om babylief aan te pakken. "Ik zeg altijd even dat ik de boosdoener was, dan weet ze dat het niet heen van jullie geweest is. Ik knik flauwtjes en houd mijn gezicht dicht bij dat van Charlie.

Ze kan iets ziekjes worden maar dat hoort erbij. Met deze woorden in ons hoofd verlaten we het gebouw. Charlie slaapt en geeft af en toe een klein hoog gilletje in haar slaap. Arm ding. Thuis maar lekker knuffelen. De hele dag was ze van de leg. Ze was hangerig, huilerig en vooral heel slaperig. Ik hield haar temperatuur goed in de gaten en merkte als snel dat ze verhoging had. Ze werd niet wakker voor de voeding dus maakte ik haar wakker. Sufjes dronk ze een paar slokjes waarnaar ze haar 'nieuwe huiltje' liet horen en als een blok weer in slaap viel. 

Kom maar lekker bij mama! Een dikke kus (oké wel 100 kusjes) en mijn armen om je heen. 

Lieve kleine Charlie.