Prematuur-stress

Op 26 december 2019 ben ik gestopt met werken omdat de dokter mijn laagliggende placenta toch niet helemaal vertrouwde.

3 weekjes erna op 17 januari 2020 is onze prachtige dochter geboren op 29+6 weekjes , super gezond. Wel op het eerste zicht wat ze toen konden zien toch.

Moeilijke allergieën , veel ziek... dat is allemaal normaal dat ze veel ziek zijn zegt de dokter. Ze heeft haar longrijping niet gehad dus is ze gevoelig voor een verkoudheid , keelontstekkingen enz...

Maar de ontwikkeling... daar kon niets over gezegt worden. Dat moesten we afwachten.

Wat best vervelend is. Eigenlijk wil ik dat ze zo snel mogenlijk groter is zodat we weten of ze fysiek iets 'heeft' of niet. De meeste mensen willen dat hun kindjes zo lang mogelijk klein blijven , maar ik zit toch een beetje op 'hete kolen'

Elke keer als ze naar de dagopvang gaat en ze zeggen dat ze zooo braaf is geweest ben ik zo blij , maar meestal komt er nog een 'maar' achter.

'Ze eet wel moeilijk'

Super stom maar voor mij is dat een stressalarmphe in mijn hoofd van 'oei zou ze toch iets hebben of zou ze het gewoon niet kunnen?' Stom dus, veel kinderen zijn moeilijke eters.

Of als ik andere kinderen van haar leeftijd zie rond wandelen denk ik 'waarom kan zij het nog niet? Zou er iets zijn?'

Elk kind ontwikkeld anders, maar door dat ze prematuur geboren was en de dokters altijd zeggen dat er nog problemen met te tijd kunnen komen maak ik me over alles druk.

Vooral om domme dingen.

Ik hoop dat ik hier met de tijd toch wat afstand van kan nemen