Prada, Prada, en Baby.

Ik sta met mijn hand voor mijn mond, stokstijfstil. Ik voel mijn eigen ademhaling niet eens meer. Adem ik nog? Alles duizelt voor mijn ogen.

De ravage. Het is enorm. Overal ligt puin. Links van mij lijkt het op een brokkelig maanlandschap. Rechts glooien bergen van troep.

Het is teveel. Het is veel te veel. En het stinkt.

En mijn zoontje? Oh God, mijn zoontje zit er middenin.

Hij zit middenin de kamer en ik ruik zijn poepluier. Hij is omringd door speelgoed. Gekleurde auto’s, rammelende treinen, houten blokken, piepende eieren, muziekmakende dierenpiano’s, Disney loopkarren, zelfrijdende tractoren, wiebelende speelbogen, puzzelklokken, knipogende boerderijdieren en een politiewagen waar de agent er van boven met gevaar voor eigen leven uithangt: hij kan ieder moment onthoofd worden door mijn kauwende baby.

Maar Baby heeft lak aan mannen in blauwe uniforms. Hij is te druk met Prada.

Ik wapper verleidelijk een schone luier door de lucht, maar het is tevergeefs. Baby is te druk. Ook al woont hij in een speelgoed-walhalla, hij heeft er geen oog voor. Prada is zijn hele wereld, voor de komende minuten.

Natuurlijk heb ik hem geprobeerd af te leiden: de zorgvuldig ingepakte zwemtas ziet er veel vrolijker, als niet educatiever uit (let wel, het heeft een streepjespatroon en fladderende strikjes). Maar nee. Baby heeft smaak, Baby heeft kennis, Baby heeft stijl.

Hij weet het dondersgoed. Prada ziet er beter uit, Prada ruikt naar echt leer (arme dode kalfjes), Prada voelt fijn licht-bobbelig aan, Prada kauwt veel aangenamer. Prada verdient schaterlachen, glimlachen, en tevreden gelaatsuitdrukkingen.

Wissel ik de handtas alsnog om, dan is het brullen. Pak ik de portomonee af, krijst Baby flink.

Het zal mijn schuld wel zijn. Alvorens de bevalling stond ik er op dat mijn nieuw-verkregen Prada tas mee ging de verloskamer in. MET beschermhoes er nog omheen natuurlijk, want ik zag heus wel voor me hoe mijn paddenstoel-achtige aambeien open konden knappen tijdens het persen, en hoe het bloed dan in het rond zou spatten, en hoe Prada dan… Brrrrr… ik huiver nog steeds bij de gedachte aan die horrorbeelden.

En dus kwam Baby met een Taste For Fashion ter wereld.

Geen berg speelgoed die hem af kan leiden.

Er zit niets anders op. Met een geoefende behendigheid haal ik met mijn vlijmscherpe mes vliegensvlug uit. Hup, hup, hup.

De appel, de peer en de banaan schieten uit hun jasje. Ze racen door de blender. Snel, Baby in zijn eetstoel, lepel fruithap in de mond.

Ik haal opgelucht adem. Prada is weer even veilig.