Pedagogisch prikkelen...

Zoals eerder geschreven werd mij op het consultatie bureau gevraagd of ik mijn girls wel voldoende pedagogisch prikkel. Na twee weken zat die vraag nog steeds in mijn hoofd. Heb de girls in onze tank gezet en naar de art fair meegenomen. Vol vertrouwen stapte ik de prachtige Laurenskerk in waar ik voor het eerste dilemma kwam te staan: trappen, geen lift of loopplank. Gelukkig werd door een vrijwilliger de tank met bijna 30 kilo baby's opgetild, zodat we verder konden. Er waren artists uit heel de wereld met allemaal hun eigen repertoire: van levensgrote gemozaiekte mannelijke geslachtsdelen tot aan bijzondere fotografie met gemaskerde mannen en vrouwen.... Ook zagen we kleurexplosies op doeken waarbij ik een paar keer moest knipperen met mijn ogen... Ik was de enige met twee kleine kinderen, dus we hadden (wederom) veel bekijks. Ik deed mijn best om er een pedagogisch verantwoord verhaaltje bij te verzinnen: best een uitdaging. De gangpaden waren erg smal waardoor we ons letterlijk tussen de 'kunst' begaven. In plaats van dat de artists wat vertelden over de achtergrond van het kunstobject, kreeg ik slechts de allom bekende vragen: are they twins? How cute! They don't look like eachother.. Is it a boy or a girl? Na een uur stonden we weer buiten. Ietwat teleurgesteld. En of the girls het nou zo pedagogisch prikkelend vonden...? Ik geloof het niet. Na de boodschappen waren ze blij dat ze weer thuis waren met hun speelgoed en Teletubbies. Nou goed, weer een vraag opgelost: pedagogisch zit m niet zozeer in prikkelen, maar eerder in naar je kinderen luisteren. Zij bepalen immers wat ze graag willen leren. Wij kunnen ze slechts een handje helpen daarbij.