Paar weken verder, drukdrukdruk maar wat een kanjer!

Dat 1 aan de dexa hebben we gehad, maar er lijkt nog niet echt een verschil... stug blijven we voorlezen uit de woezel en pip en zo gaan we de dag door. 

Dag 2 daarin tegen, we komen aan op de unit en we krijgen te horen dat ze haar zuurstof flink af hebben kunnen draaien omdat ze het zelf oppakte! Ik geloof me oren niet en durf eigenlijk niet blij te zijn, bang voor de klap die komen gaat?, ik ga naast haar zitten en begin met lezen, de tijd tikt rustig door en ik geniet van elk moment met me meisje, uren gaan voorbij en elke keer gaan er alarmpjes af en komt de zuster zuurstof afdraaien! Ik voel me zo trots en zo bang en zo hoopvol maar leeg tegelijker kant, ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik me voelen moet.. dag 3 breekt aan, ik loop de unit op en kom nova haar artsen tegen! Mooi, kan ik meteen vragen hoe het gaat! Ik loop naar de artsen toe en voordat ik wat kan vragen begint ze al met vertellen, nova doet het zo goed dat we haar straks van de beademing af gaan halen, als nova dit blijft volhouden op deze stijgende lijn dan gaan we de kuur verkorten naar 7 dagen ipv 14 dit ivm de bijwerkingen. 

Ik staar de artsen aan en het dringt nogal traag door wat ze me vertellen, van alles schiet door me hoofd... blijheid want ze mag van de beademing! Dat betekend minder schade en de artsen geloven erin!, maar wat als ze niet sterk genoeg is? Dan moet er opnieuw een tube in, wat als de dexa toch niet zo goed blijkt te werken? Komt ze dan nog van de beademing af? Want als ze toch nog te ziek is? Of het teveel energie kost? Mijn blijheid slaat om in angst.. Na zoveel blije momenten is het soms erg lastig blij te blijven... 

Ik volg me vaste routine want dat is een van de weinige dingen die me staande houd, iets waar ik grip op kan hebben.. En ga naar nova en begin met lezen niet zo relaxed en ontspannen, veelste bang voor wat komen gaat... wanneer ik mezelf installeer naast nova zie ik dat ze me recht aan kijkt vanuit haar bedje! Dwars door de morfine heen! Dat gaf me iets vertrouwen, van kijk hoe sterk ze is!

Ik ben op de helft van me verhaal als de artsen komen, spullen klaar leggen om haar hopelijk voor de laatste keer van de beademing af te gaan halen! Vol spanning houd ik haar voetjes vast en betrap mezelf erop dat ik me adem in houd in afwachting of nova zelf gaat ademen! En Jaa hoor! Weer! Ze ademd! Snel de CPAP erop en haar lekker neer leggen! Wat een strijder en wat een kanjer! Ze flikt her gewoon weer! Blijheid giert door mijn lijf, gezamenlijk met angst, maar voor heel even sta ik het toe! Een overwinning! 

De dagen vliegen voorbij en nova maakt zulke reusachtige stappen dat ik vrees dat het misschien te hard, te snel gaat, te veel gevraagd word van haar kleine lijfje maar ze blijft ons verbazen! Met de dag kunnen we de CPAP afdraaien tot het niet meer lager kon! En met dag 7 aan de dexa is ze overgestapt naar de high flow! Eindelijk dat masker van haar gezicht! Naar een simpele snor! 

Wat is ze toch prachtig! Hoe blij ik ben, hoe verschrikkelijk nova het vind haha! Ze blijft maar niezen en niezen en niezen het kriebelt gigantisch in haar neus! Het duurt even maar na 15 min begint ze wat te kalmeren en lijkt ze het te accepteren! En staar ik nog even rustig door naar ons meisje, terwijl ik op de achtergrond al geroezemoes hoor over nova haar eerste echte badje, en overplaatsing?!,

Hier over in mijn volgende blog meer, en dan ook meteen de reden waarom ik de rust niet kon vinden om te gaan schrijven! Nova maakt zoveel stappen dat het lastig is haar bij te houden!! Mijn hoofd was even vol, maar er begint weer rust in te komen!