Operatie 'Foodfight': de groentehap

Aangezien onze dochter al zeer gretig aan het happen en smakken was in combinatie met haar leeftijd (wat gaat het hard!), kregen we het advies op het consultatiebureau om haar te introduceren aan het vaste(re) voedsel om nieuwe structuren en smaken te gaan ondervinden. 'Feest!!!', was mijn eerste gedachten. En dat is het ook werkelijk. Mijn dochter en ik hebben de grootste lol tijdens dit middagtafereel wat een spoor van kleuren, vloeistoffen en smurrie achter laat op plaats delict met een straal van 2 meter. 'Hoe krijg je dat voor elkaar?' zal een gedachte zijn die bij mensen opkomt zonder kinderen vermoed ik en de ouder onder ons zal denken 'ohja, ik herken dat'. Tenminste, dat is mijn vermoeden. Voor de mensen die zich geen beeld kunnen vormen van het geven van een groentehap aan een 4 maanden oude baby; ik ga u het beeld gedetailleerd schetsen! 

Rond de klok van 3 uur hoor ik mijn dochter vaak krijsend wakker worden en zie ik haar mij met een grote glimlach begroeten als ze op haar buik in haar ledikantje ligt. Wat een heerlijk gezicht en gevoel blijft het als je direct zo'n koppie aantreft. Dan draai ik haar op haar rug wat er voor zorgt dat ze zich (zeer) uitgebreid gaat en blijft uitrekken. Dan heb je de keuze om haar (naast haar romper) kleding aan te trekken. Met het vooruitzicht van een groentehap in mijn achterhoofd heb ik geen optie: NIET DOEN! Op mijn arm neem ik haar mee naar beneden en zit ik haar in de Tripp Trapp waar we een stoeltje voorop hebben zitten. Vervolgens warm ik de gemalen broccoli op in de magnetron en stroop ik mijn mouwen op voor dé klus van de middag. Hup, nog even een slabber over haar bol gemikt en we zijn er klaar voor! Van mijn kant weet ik dat zeker, van haar kant lijkt hierover twijfel door die vragende en ontwetende blik in haar ogen. Een lepeltje met broccolidrap houd ik voor mijn mond om het al blazend af te laten koelen. Ze houdt mij met meer dan gemiddelde interesse in de gaten. Het eerste 'vliegtuigje' gaat naar haar mond en ze gooit deze wagenwijd open en ik laat het neerstorten in haar mond. Een zeer bitter, samengetrokken gezicht is wat me dan aanschouwt. Nog even wennen aan de smaak denk ik dan maar. Bij de volgende hap is haar enthousiasme al wat minder en komt er meer beweging in haar stoel door het wapperen van haar armen en benen. Dit houdt zo nog even aan en uiteindelijk is het voor mij een ware uitdaging om de lepel haar mond te laten bereiken. Een weg vol uitdagingen moet het voorwerp met de groene substantie doorstaan om doel te treffen. Zo creatief ik ben met het geven van een voertuig aan de lepen, zo creatief is zij in haar afweersysteem. Ben ik bijna bij haar mond, geeft ze het voertuig een rechtse hoek en kleurt onze keukenkast in spatten groen op een witte ondergrond. Later voegde ze ook nog wat groen toe aan mijn stoel, de vloer en haar sokken waarbij ik uiteindelijk nog broccolivloeistoffen in haar oog en achter haar oor terug vond. Ook kreeg ze in de smiezen dat je met je mond meer kunt dat alleen iets naar binnen werken; het kan er namelijk nog veel sneller uit. Een 'brrrrrrrrrrr' zorgt voor een mooie sputterregen, een duwende tong zorgt voor een waterval en een nies zorgt voor papa's gevlekte gezicht inclusief bril. Wat leert ze snel tijdens zo'n educatieve foodfight!