Snap
  • Baby
  • Gezond
  • post

Op de fiets

Het is inmiddels alweer ruim 6 jaar geleden. 6 jaar, 4 weken en 2 dagen geleden om precies te zijn. Nooit zal ik 31 maart 2007 vergeten!

Mijn man was die dag aan het werk en ik was thuis met mijn oudste, toen nog enige, zoon. Ik wilde nog even een boodschapje halen en stapte met mijn zoon op de fiets. Hij zat in het stuurzitje, keek onderzoekend om zich heen en kraaide vrolijk. Bij het winkelcentrum aangekomen, stapte ik van mijn zadel, met aan de linkerkant en rechterkant van mijn fiets een voet. Ik wilde mijn rechtervoet tussendoor halen om met 2 voeten aan 1 kant van de fiets te komen en toen gebeurde het:

 

Mijn voet bleef haken achter het frame van de fiets en ik viel achterover, op mijn billen. Daardoor zat in de juiste positie om mijn fiets, met mijn zoontje nog in het stuurzitje, de andere kant op te zien vallen...

Nooit, nooit, nooit, al wordt ik 100, zal ik vergeten hoe eruit zag om mijn kleine mannetje met zijn hoofd op de grond te zien stuiteren. 1 keer, 2 keer en toen lag hij stil. Ongeveer anderhalve seconde lang bleef het stil, die anderhalve seconde duurde ongeveer een jaar en heeft 5 jaar van mijn leven afgenomen! Toen begon hij, godzijdank, te huilen. Er stonden in no-time een stuk of 10 mensen om ons heen en allemaal zo behulpzaam. De een hielp mijn zoontje uit het stoeltje, een ander hielp mij over eind, een volgende zette mijn fiets weg en gaf me het sleuteltje en weer een volgende hielp me naar het dichtstbijzijnde winkeltje, zodat we daar de huisartsenpost konden bellen.

Wat er daarna gebeurde zal ik nog eens delen in een andere blog, maar de uitkomst was dat mijn zoon uiteindelijk weer helemaal gezond en wel thuis kwam.

Eind goed, al goed, toch? Niet helemaal. Ik durfde na dit ongeluk niet meer op de fiets. Ik was zo bang om weer een ongeluk te krijgen en nog veel banger dat mijn zoon het dit keer niet zou overleven. Maanden-, zelfs jarenlang heb ik alles met het openbaar vervoer of lopend gedaan. Later kreeg ik van mijn ouders een bakfiets met 2 voorwielen (lekker stabiel dus) en kon ik daarmee wat meer uit de voeten. Toen we ons 2e zoontje kregen was dat zelfs wel een poosje heel handig, want de Maxi-Cosi paste heel goed in de bakfiets, maar naarmate de kinderen groter werden, werd het te zwaar om nog met de bakfiets rond te rijden.

Rond de tijd dat mijn jongste zoontje ongeveer 3,5 jaar was, werd het tijd voor een verandering. We waren inmiddels 5 jaar verder en ik kon niet langer met de bakfiets alles doen en het openbaar vervoer werd steeds duurder, dus tijd om mijn oude fietsje eens af te stoffen.

Ik heb doodsangsten uitgestaan, maar het is me gelukt! Ik fietste weer met een kind achterop! Dit keer met mijn jongste zoon. We zijn nu nóg een jaar verder en inmiddels is het fietsen weer gewoon geworden, maar ik zal nooit 31 maart 2007 vergeten!

10 jaar geleden

Kan ik me heel goed voorstellen!

10 jaar geleden

Heb het ook een keer meegemaakt; een man liet zijn hond uit met zo'n riem die je vast klikt of los laat en kan laten vieren. De hond schrok kennelijk van ons, want toen ik al voorbij was greep hij me ineens in m'n bil! Hij bleef aan mn broek sjorren en ik probeerde juist overeind te blijven omdat mn zoontje van bijna twee (nu inmiddels 5) achterop zat, maar uiteindelijk viel de fiets toch om. De fiets was gelukkig al laag bij de grond en het was een bospad dus hij viel niet hard en godzijdank ook niet op zijn hoofd maar ik was verschrikkelijk overstuur. Krijg je de albekende reactie:'doet ie anders nooit!' De man verzamelde m'n gevallen spulletjes uit de babytas en ik wilde zo snel mogelijk een prik halen bij de huisarts maar toen ik wegfietste probeerde de hond nogeens naar mijn zoon te happen. Gelukkig was de man nu wel alert en trok de hond aan de riem terug. Heb nog wel eens spijt dat ik er niet meer werk van heb gemaakt. Destijds wilde ik dat niet omdat dat niet veel goeds voor de hond zou betekenen maar wat als hij zoiets vaker zou doen? Zag de man nog regelmatig lopen met zijn hond als ik langs reed met de auto(!) maar nu niet meer. Ben nog steeds angstig als ik langs een hond moet fietsen of als een hond intresse heeft in mijn zoon.

10 jaar geleden

misschien een paar tips voor degene die het eng vinden om met een kindje op de fiets te gaan ik heb heel lang een fietskar gebruikt met eerst een babyschaal erin(maxicosi idee voor een fietskar) en daarna een peuterstoeltje ook speciaal voor de fietskar. Met winterdag als het glad is gebruik ik deze nog. (dochtertje is nu bijna 3) als ze zelf gaat fietsen dan krijgt ze een fietshelm van ons. is ook een idee voor achterop de fiets. succes allemaal

10 jaar geleden

Ik heb niet eens met mijn dochter durven fietsen. Ze was van november, te vroeg en moest warm blijven. Toen het daarna een beetje weer werd had ze van die driftbuien dat ik haar bijna niet meer hield. Durfde ik het verkeer niet mee in. Veel dingen in de buurt deed ik lopend en anders had ik mijn autootje nog (dat was mijn geluk...), maar ik kan me dus voorstellen dat zo'n gebeurtenis tot zoiets kan leiden. Gelukkig heb jij je eroverheen kunnen zetten. Als ze straks zelf gaan fietsen hou je weer je hart vast (ik tenminste wel...). Succes ermee. Groetjes Monique