Onzeker begin

Daar was ze dan ons kleine meisje. 

Maat 50/56 zat in de tas. Veelte groot. Wisten wij veel. 

We moesten nog 24 uur in het ziekenhuis blijven omdat ze moest worden getest op haar glucose omdat ze een te laag geboortegewicht had voor 40+1 weken. 

Onze lieve vrienden en familie kwamen haar voor dat we gingen slapen bewonderen. 

We kregen in het ziekenhuis de hulp met hoe we haar moesten vasthouden, voeden en verschonen. We hadden een kamer voor ons 3tjes. Riley lag in haar bakje tussen onze bedden in. Heerlijk gevoel.

Ik hoefde ook maar op een knopje te drukken en er kwam iemand helpen. Zo fijn. 

De volgende avond mochten we naar huis. Onze lieve kraamverzorgster kwam gelijk helpen met opstarten.  Had ik het bedje goed opgemaakt, hoe moest je de kruiken vullen en gebruiken etc.. 

Ik vond het zo ontzettend spannend allemaal. Mijn  veilige knopje bij het ziekenhuis had ik niet meer. 

En wat had ik die nodig gehad de nacht. Riley was alleen maar aan het huilen. Drinken wilde ze niet, liggen in haar bedje wilde ze niet, heel veel huilen. In paniek heb ik de verloskundige opgebeld. We wisten het niet meer. Waarschijnlijk was het krampjes en wilde ze bij ons zijn. Ik legde de aankleedkussen tussen ons in, haar erop, dekentje strak eromheen en wij een stuk naar beneden, legde mijn hand op haar buik en uiteindelijk zijn we zo in slaap gevallen. 

De borstvoeding kwam super op gang en ze kwam heel mooi aan. 

We kregen veel kraamvisite. Iedereen wilde haar bewonderen. Het eerste kleine kindje in onze familie en vriendenkring.

Ik vond het niet nodig om mijn rust te pakken, ik was immers goed te been. Op dag 7 brak dit wel op. Huilend ben ik bij de visite weggelopen om te gaan slapen. 

Mijn roze wolk werd al snel minder. De onzekerheid kwam te veel boven. 

Mijn vriendin had in december haar meisje gekregen en ik vond dat mooi vergelijkingsmateriaal. Niet in gedachte dat alle kindjes anders kunnen zijn. 

Ik gaf borstvoeding, zij de fles. Riley werd om de 3 uur wakker, zij sliep door. 

Hoe mooi ik de borstvoeding ook vond, ik durfde niet buitenshuis te voeden, wat zou iemand er wel niet van vinden was mijn gedachte. We hadden dus steeds 2,5 uur tussen de voedingen om ergens naar toe te gaan. Stressvol joh. 

De tijd kwam dat ik weer moest gaan werken. Gelukkig was mijn vriendin gastouder en was dit stukje niet heel moeilijk. Ik kreeg veel foto's en berichtjes tussendoor toegestuurd.

Na 6 maanden sliep Riley nog steeds niet door. Dit was voor mij het punt om te stoppen met borstvoeding. Alle kindjes die ik kende kregen de fles en sliepen wel door. 

Gelukkig was ze gewend aan de fles en ging de overgang vrij soepel. 

Maar het hielp niet. 

De slapeloze nachten bleven aanhouden en werden alleen maar erger...