Onze weg naar ons eigen wondertje, Deel 1.

Zoals vele van ons kwamen mijn man en ik ook op het punt in onze relatie dat wij toe waren aan de volgende stap. We wisten al vanaf het begin van onze relatie dat wij allebei een grote kinderwens hadden. En na 2 jaar samen zijn namen we samen het besluit dat ik zou stoppen met de pil. Heel spannend natuurlijk, en we gingen er ook heel blanco in. De eerste 3 maanden was het nog niet gelukt. We vonden dat heel jammer, maar niet gek.

 Drie maanden is natuurlijk nog niet zo lang. Maar 8 maanden en dus 8 teleurstellingen verder begon er bij mij toch wel iets te knagen. Als mijn menstruatie weer voorbij was ging ik er toch steeds meer mee bezig zijn. Ik rekende mijn vruchtbare dagen uit en dacht, nu gaat het vast goed komen. Helaas was dit niet het geval. Na meer dan een jaar ging ik ook temperaturen. Ik was er steeds meer mee bezig. Diep van binnen wist ik dat ik er teveel mee bezig was, maar als je iets zo graag wilt dan zet je alles op alles. Mijn eigen lichaam hield mij voor de gek. Doordat ik er zo mee bezig was had ik soms wel een cyclus van 40 dagen. Mijn normale cyclus was altijd netjes 28 dagen.

 Uiteindelijk hebben we het zelf ruim 2 jaar geprobeerd zonder resultaat en heel wat tranen. In Januari 2016 besloot ik de telefoon te pakken en de huisarts te bellen. Zo gezegd, zo gedaan. De huisarts vertelde mij dat ik na een jaar proberen zonder resultaat al had mogen komen, dus hij stuurde ons gelijk door naar het ziekenhuis. We gingen naar het ziekenhuis zonder dat we wisten wat we moesten verwachten. De gynaecoloog was een hele aardige vrouw. Er werden wat vragen gesteld en besproken. Er werden gelijk wat tests gedaan en een vervolg afspraak gemaakt.

Twee weken later kwamen we terug en hoorde we wat we eigenlijk allebei wel wisten, maar niet wilde horen...Wij kwamen in aanmerking voor icsi. Een andere vruchtbaarheidsbehandeling zou geen resultaat hebben. Dat was wel even flink slikken. Er werd ons uitgelegd wat het proces was en hoe de behandeling in zijn werk gaat. Er werd een afspraak gemaakt voor een aantal bloed onderzoeken voordat er verder gesproken zou worden over de behandeling. Daarna gingen we met de informatie folder naar huis. We waren er alle twee een beetje stil van, niet wetend wat we zouden moeten verwachten. We namen de folder door, hadden lange gesprekken samen. We namen het besluit om ervoor te gaan en vooral ook om heel positief deze rollercoaster in te gaan. Mijn man en ik zijn gelukkig allebei praters en dat kunnen wij ook heel goed samen. Gelukkig kijken wij altijd graag naar de positieve kanten van het leven als het even tegen zit. Ook in dit geval herpakten we ons snel. 

Inmiddels waren de bloedtesten uitgevoerd en de uitslag was in orde. Er werd besproken wat de eerste stappen waren, wat die inhielden en wanneer het begin van de behandeling zou zijn. Als eerste zou ik moeten wachten tot mijn volgende menstruatie. Helaas was mijn menstruatie twee dagen voor deze afspraak begonnen. Wat dus inhield dat ik deze menstruatie zou moeten uitzitten en wachten op de volgende. Wachten was in dit geval niet mijn sterkste kant meer, maar er zat niets anders op. Accepteren en positief blijven hadden we als ons eigen motto bedacht. Wel werd mij alvast geleerd hoe ik mijzelf moest prikken voor als ik met de hormonen zou beginnen, want daar had ik totaal geen ervaring mee. Ik kreeg alvast het eerste doosje medicijnen mee voor als mijn volgende menstruatie begon. Van deze medicijnen moest ik er meteen 2 slikken op de eerste dag van mijn menstruatie en 1 op de dag daarna. Daardoor zou mijn eigen cyclus als het ware meteen stil gelegd worden. Met weer een hoop informatie en de medicijnen gingen we naar huis waar het doosje medicijnen in het badkamer kastje verdween tot de dag dat ik die nodig zou hebben...

Benieuwd naar Deel 2? Het begin van onze icsi-behandeling en hoe wij dat ervaren hebben?

Deel 2 is coming soon!