Onze regenboogbaby

"Je zit in ons hart en in ons hart zul jij altijd zijn.." 

Met deze woorden in mijn hoofd nam ik definitief afscheid van ons piepkleine kindje, dat nog minimaal een week of 32 in mijn buik had moeten groeien. Voor veel mensen is het dan ook niet meer dan een vruchtje, een bevrucht hoopje cellen, maar voor mij was het al een kindje. Vanaf het moment dat ik dat plusje zag staan op de zwangerschapstest was ik verliefd op het leven in mijn buik. Dat datzelfde leven abrupt eindigde nog geen week nadat ik op een roze wolk begon te zweven, daar had ik never nooit rekening mee gehouden. Hoe naïef misschien, maar wat was het heerlijk om zo onbezonnen zwanger te mogen zijn.. 

Na het verlies van dit kleine minimensje besloten we een tijd later om het erop te wagen. Zou het ons nog eens gegund zijn? Zou ik nog eens leven in mijn buik mogen voelen? Zou onze dochter grote zus mogen worden van een kindje waar ze ook daadwerkelijk mee mag opgroeien? 

Uiteindelijk bleek dat het ons nog eens gegund was. Dolgelukkig, maar tegelijkertijd overmand door angst gingen we het avontuur aan. Die 9 maanden dat jij in mijn buik mocht groeien waren de mooiste, maar tegelijkertijd ook de meest akelige maanden van mijn leven. De angst om jou te verliezen bleef overheersen, maar uiteindelijk zijn we in maart trotse ouders geworden van onze kleine regenboogbaby. 

En ergens daarboven straalt de helderste ster, speciaal voor zijn of haar broertje en grote zus hier op aarde. 

In mijn hart zit je, in mijn hart zul je altijd zijn!