Snap
  • Baby
  • borstvoeding
  • NICU
  • buidelen
  • Neonatologie
  • RonaldMcDonaldhuis

Onze eerste dag(en) op de neonatologie

Wij mochten pas na 6 dagen voor het eerst onze zoon vasthouden...

6 september, na een rot nacht met veel pijn, en beroerd te zijn, werd ik naast mijn man wakker. Thank god, dat hij bij mij mocht blijven slapen op de kamer. Hij op een bed voor het raam, naast mij. Al vroeg stond de dagdienst van de afdeling al bij ons op de kamer, voor alle controles van mij. Ik voelde me nog steeds slecht, leeg, moe, kapot, gewoon knap beroerd. Had geen kindje naast mij liggen, die ligt in zijn glazen huisje op de Neonatologie afdeling, te vechten voor zijn leven. Ik was gewoon op, en alleen maar met mijn gedachten bij mijn kleine schatje, ik wou hem zo graag weer zien, bij hem zijn, tegen hem praten.

Ik had mijn ogen nog niet eens heel lang open en er zat al visite tegenover mij, waar ik eerlijk gezegd niet zo op zat te wachten en geen zin in had, want ja, ik heb net een keizersnede en heftige nacht achter de rug. Ik was door de morfine erg beroerd, kots misselijk en alles draaide, en kotste de hele boel bij mekaar. En dan is het niet prettig dat er visite was.. ik kan je eerlijk vertellen, ik had liever de visite op een later tijd stip gehad die dag of helemaal niet.

De zuster kwam even later weer bij mij terug en kwam mij opfrissen en ik moest al gelijk proberen een beetje in de benen te komen. Ohh, en wat deed elke beweging zeer zeg, ik moest al proberen overeind te komen, en vervolgens ook op mijn zij liggen en dan zo op de rand van bed zitten. Dit zat ook voor geen meter , want ik had ook die rot katheter nog tussen de benen zitten. En dan vervolgens krijg je ook nog van die dikke matten, dat kraamverband er tussen gedrukt. Nou, erg fijn allemaal. NOT! Nadat ik weer lekker schoon en fris was, mocht ik in de rolstoel, EINDELIJK naar de afdeling toe waar Daley lag. Ernst achter de rolstoel, goed door douwen natuurlijk ,maar oh dat ritje was best pittig en pijnlijk. We kwamen op de afdeling en Ernst zei al, hij ligt gelijk als je binnenkomt aan de rechterkant in de box( aparte ruimte ). We kwamen aan daar, en de zusters hadden een mooie slinger gemaakt, met Daley zijn naam erop, en op de couveuse gehangen. Zo werd zijn huisje al een beetje mooier gemaakt. Ik kreeg gelijk tranen, vond het moeilijk hem zo te zien liggen, zo klein, met een inimini rood mutsje op( een van de kleinste mutsjes).

Ik/ we mochten hem aanraken, voelen. We legden allebei een hand op zijn lichaampje, wat ik heel spannend vond, en gingen om de beurt tegen Daley praten, en hem laten weten dat zijn papa en mama er zijn, en wij zo veel van hem houden. Later maakten we kennis met de afdeling, en werd ons het een en ander verteld hoe het op de afdeling gaat etc..

Ook legden ze uit aan wat voor medicatie hij allemaal zit, waarvoor alle slangetjes en apparatuur is.. Ze houden ook een boekje bij, en proberen daar dagelijks als het kan in te schrijven over hoe het gaat met Daley. Na een paar uurtjes gingen wij weer naar onze kamer, ik was ontzettend moe en had veel pijn. En ik moest toen direct bij terugkomst op de kamer proberen te kolven. Ik had hier eerst niet voor gekozen, maar omdat het bij prematuren en dysmaturen baby’s erg belangrijk is, om moedermelk te geven, en ze hier het beste van zullen gaan groeien, heb ik gelijk gezegd dat ik het wil gaan doen. En dit ging gelijk goed, ik had al snel veel melkproductie, Dit had ik niet gedacht..

Die avond gingen de zusters al starten met de voeding, via een sonde. Ze begonnen met 12 x 1 ml per keer. Dit ging goed en hij hield het binnen, ook al is het niet veel natuurlijk. De zuster zei, als hij het goed binnen houd, dan kan het zo zijn dat het elke dag word opgehoogd de voeding.

2 dagen na de bevalling moest ik alweer van de afdeling af, en zou ik eigenlijk naar huis moeten. Maar wij kwamen gelukkig in aanmerking voor een kamer in het Ronald mcdonald huis, tegen over het ziekenhuis. Ernst kreeg al snel een telefoontje van ze dat hij al kon komen, voor een rondleiding en de sleutel op te halen. Maar hij moest dan gelijk al die avond gebruik maken van de kamer, en ik mocht een dag later erheen.

Met een groot kolf apparaat op schoot en alle tassen aan de rolstoel, nam ernst mij mee naar onze tijdelijke woonruimte/ kamer. Wel een prettig idee dat wij zo dichtbij zijn ,bij ons ventje.

Toen Daley 6 dagen oud was, mochten wij voor het eerst gaan buidelen.

Ze vroegen ons wie er eerst wou, waarop ik gelijk antwoorde; Ernst jij! Wat bijzonder zeg, voor het eerst je kleine vent vast te mogen houden. Zo trots ernst was. Hij ging in de buidel stoel liggen en Daley werd op ernst zijn borst gelegd. Oh wat was je klein Daley..

Je vond het zo fijn bij papa, en papa vond het zo fijn jou vast te mogen houden. Ik zag jullie samen liggen, en kon alleen maar denken; Oh mijn mannen! Mijn liefdes. Jullie waren nu al elkaar beste vrienden, niemand die daar ooit tussen komt. ZO trots was ernst.

Zo hebben jullie dik 2 uur gelegen, en papa kon nog wel langer zei hij. Voordat Daley weer terug zijn glazen huisje inging, mocht ik nog met de zuster zijn bedje verschonen, ik had eigen spullen laten komen, dat mocht van de afdeling. Zo werd het een beetje eigen, met onze spulletjes. Wat fijn om dit te mogen doen. En ernst mocht , toen Daley weer in bedje lag, zijn luiertje voor het eerst verschonen. Oei spannend wel hoor, bij zo’n klein hummeltje. Daar stond hij, met een mini luiertje in zijn hand. Ernst wist donders goed hoe een luiertje te verschonen, maar als je zoontje zo klein is, kleiner dan je gewend bent is het wel even spannend. Maar wat vond hij het fijn, dit te mogen doen.

Dit deed hem en mij zo goed. Om voor onze eigen zoon te mogen zorgen.. 

* In de volgende blog meer.. Over de ups en downs..

3 jaar geleden

Zo erg voor jullie me dochter is ook heel erg ziek 😂

3 jaar geleden

Wat mooi verwoord.Heel begrypelyk dat je niet op visite zat te wachten .Zeker omdat je net wakker werd .En dan mensennom je heen.

3 jaar geleden

💙 en bij deze blog, de perfecte foto gekozen... zo mooi papaliefde!

3 jaar geleden

Mooi geschreven meid!💙