Onze borstvoedingsreis

Je baby borstvoeding geven was altijd iets heel vanzelfsprekends voor mij. Bijna alle vrouwen in mijn familie hebben hun kinderen borstvoeding gegeven. Zelf heb ik als baby ongeveer een half jaar borstvoeding van mijn moeder gekregen.

Naarmate ik ouder werd ervoer ik dat borstvoeden ook moeilijk kan zijn, dat het pijn kan doen en dat het bij sommige vrouwen helemaal niet lukt. Een aantal vriendinnen van mij had problemen met hun melkproductie, of kozen er van te voren al bewust voor om hun kinderen geen borstvoeding te geven.

Een Turkse vriendin gaf mij jaren geleden dit advies: “Ook al doet het borstvoeden pijn, geef niet op. Ook al bloeden je tepels, geef niet op. Geef niet op, geef niet op, geef niet op. Het is het waard. Dat beloof ik je”.

Ik wist het zeker: Ik wilde mijn toekomstige kinderen hoe dan ook borstvoeding gaan geven.

Tijdens de tweede helft van mijn zwangerschap begonnen mijn borsten al (voor)melk te produceren. Diep van binnen wist ik vanaf dat moment dat het borstvoeden wel zou gaan lukken. Maar dat het mij bloed, zweet en tranen zou gaan kosten, wist ik toen nog niet.

Direct na de bevalling nam Runa haar eerste slokjes. Omdat Runa het aanhappen nogal moeilijk vond, raadde het ziekenhuis personeel mij aan om tepelhoedjes te gebruiken. Zo gezegd, zo gedaan. Met behulp van die siliconen tepelbeschermers ging het voeden een stuk gemakkelijker. Tot één week later, toen mijn tepels helemaal ontstoken raakten.

Ik zag hoe de siliconen hoedjes zich tijdens het voeden met bloed vulden. De scheuren en wondjes in mijn tepels werden met elke voeding erger. Het voeden deed hierdoor zo een pijn dat ik bang was voor het moment waarop Runa weer honger zou krijgen.

Uiteindelijk besloten mijn man en ik samen met mijn kraamzorg dat ik een tijdje zou gaan kolven. Hierdoor kregen mijn tepels de kans om te genezen. Door het kolven gingen mijn borsten enorm veel melk produceren. Binnen no-time lag de hele vriezer vol met moedermelk. Toen Runa weer aan de borst begon te drinken werd zij helemaal overspoeld met melk. Ik vond het rustgevend om te weten dat mijn lichaam genoeg voeding voor haar produceerde, maar dit was wel héél erg goed bedoeld door moeder natuur.

Runa kon de hoeveelheid melk niet aan: ze verslikte zich vaak en hapte veel lucht tijdens het drinken, wat er wederom voor zorgde dat zij last van krampjes kreeg. Ontzettend zielig. Ze viel na iedere voeding wel helemaal voldaan in een super schattig melkcoma. Bij die aanblik maakte mijn hart een sprongetje. Dit was de reden waarom ik zo graag borstvoeding wilde geven. Haar tevreden slapende gezichtje vertelde mij dat alles goed zou komen en gaf mij kracht om door te zetten.

Door mijn overproductie lekten mijn tepels de hele dag door. Ik begon lekschalen in mijn bh te dragen omdat de normale pads het niet meer aan konden. De lekschalen vingen ongeveer 200 ml per dag op. Dat was een super oplossing. Ik moest alleen oppassen met bukken, want als ik me bukte liepen de lekschalen uit en was mijn shirt helemaal nat. Dat heeft een aantal keren voor gênante situaties in het openbaar gezorgd.

Voeden in het openbaar heb ik daarentegen nooit gênant gevonden. Ik woon in Duitsland en volgens mij is openbaar borstvoeden hier ook iets normaler dan in Nederland. Misschien komt dat omdat vrouwen hier langer verlof hebben en daardoor ook langer borstvoeding geven?

Runa en ik hebben lang naar onze optimale voedingshouding gezocht. In het begin voedde in Runa meestal in de rugbyhouding. Ik zat daarvoor in een speciale stoel met allerlei voedingskussens om mij heen. Het was altijd een enorm gedoe om alles op zijn plek te krijgen. Op een gegeven moment vroeg ik mijn moeder wanhopig hoe zij ons vroeger voedde, waarop zij mij de madonnahouding liet zien. Gewoon zittend met Runa op mijn arm, zonder voedingskussens of andere speciale hulpmiddelen. Toen dat eenmaal goed lukte zijn we over gegaan naar de liggende houding. Dat raadde een vriendin van mij aan, om rugpijn te voorkomen. Deze houding - liggend op mijn zij - is tot nu toe de meest comfortabele houding voor Runa en mij. Runa kan op die manier ook lekker in slaap vallen aan de borst. Zo breng ik haar ’s avonds ook naar bed.

Overdag krijgt Runa steeds meer vaste voeding. Ik moet nog wennen aan het idee dat deze hapjes op ten duur alle borstvoedingen gaan vervangen. Inmiddels kan ik zó van die intieme momentjes met Runa aan mijn borst genieten. We worden er allebei helemaal rustig van. Ik vergeet alles om mij heen en ben volledig in het hier-en-nu. Ik vind het eigenlijk jammer dat we, nu het eindelijk zo goed gaat, alweer langzaam beginnen af te bouwen. Borstvoeding is zo veel meer dan voeding. Het biedt geborgenheid, troost en veiligheid en het zorgt voor hechting en vertrouwen.

Ik geef nu bijna negen maanden borstvoeding en het is een van de mooiste maar ook zwaarste dingen die ik ooit heb gedaan. Ik ben ongelofelijk trots en dankbaar voor elke voeding die ik Runa heb mogen geven – en natuurlijk voor alle voedingen die er nog gaan komen. Want helemaal stoppen, daar denken wij voorlopig nog niet aan.

Als iemand mij ooit om advies over borstvoeding zal vragen, zal ik de woorden van mijn vriendin herhalen. “Ook al doet het borstvoeden pijn, geef niet op. Ook al bloeden je tepels, geef niet op. Geef niet op. Het is het waard. Dat beloof ik je”.